From paradise to première

Ik was gebleven bij het paradijselijke Fiji. Het paradijs waar het ook kan stormen en regenen. Het was niet een dag die we gepland hadden, maar konden er niks aan doen natuurlijk. Entertainment was er wel bij het hostel dus heb me nog prima vermaakt. :)

De volgende dag moesten we uitchecken en hadden een boot terug naar the mainland. Het was eerst nog even afwachten of hij zou gaan door de storm, maar 's ochtends was het weer al weer wat beter geworden. Maar 'beter' betekent niet windstil en dat heb ik gemerkt ook. Na een afscheids ceremonie van een zingende crew stapten we met nog 10 anderen in dat kleine bootje. De eerste 10 meter waren ok, maar toen kwamen we al snel in de hoge golven. De boot knalde telkens met alle macht weer terug op het water en maakte het een heel avontuur. Hij was overdekt, maar door het ruige water werden de achterste drie rijen alsnog helemaal nat. En het leuke was nog: dit moesten we nog even twee uur volhouden. Onderweg hadden we nog een stop at Beachcomber Island en Bounty Island. We kwamen niet in de haven aan, maar in een andere baai vanwaar we met een minibusje verder gingen. Ik voelde me weer even terug in Azië; 16 mensen in een minivan over een hobbelige weg.

Onze laatste nacht spendeerden we weer in hetzelfde hostel als toen we aankwamen. Veel hebben we toen niet meer gedaan. Het kwam vooral neer op boek lezen, chillen in de hangmat, strand, zonsondergang, eten en slapen. We hadden pas een vlucht in de avond. Samen met de rest van het hostel zo ongeveer. Deze lange vlucht gaat niet dagelijks natuurlijk en iedereen reist wel via LA, either to go home or travel further. Op het vliegveld kwamen we dan ook veel bekenden weer tegen. Het was een lange vlucht: 10,5 uur. En we were crossing the international date line dus gingen 19 uur terug in de tijd. Dat betekende een heeeeele lange 19 mei. We landden rond een uurtje of 1 op Amerikaanse bodem en stonden rond een uurtje of 5 in ons hostel. Nogmaals, het was een laaaaange dag. Het ging wel smooth, maar duurde gewoon eeuwen.

Maar we waren er, The United States of America. Los Angeles om precies te zijn, de verzamelplaats voor gekke mensen. Het eerste wat ik zag toen we met de metro omhoog kwamen waren mensen verkleed als movie figures, heel veel advertising, posters, rare outfits, theaters: Welcome to Hollywood! We hadden een hostel midden in Hollywood op de Walk of Fame. Locatie was dus echt helemaal top: eerste rang poppenkast kijken. Ik heb mezelf nog net naar buiten kunnen slepen voordat ik instortte op m'n lekkere dunne schuimrubberen matrasje.

Time to explore LA! Ontbijten met een crêpe de salmon, strentelen over de walk of fame, ogen open houden voor celebrities en verbazen over Hollywood. We hebben ons de eerste dag, maar weer even ingelaten met de toeristische activiteiten: tripje naar het Hollywood sign, cruisen langs de huizen van Brad Pitt, Julia Roberts, Bruno Mars, Gwen Stefanie en nog veel meer. Bizar groot sommige huizen! Maar ik vond niet dat dit nou de meeste charmante plek is om te wonen. Ok, dit zou vast niet hun enige huizen zijn, maar er zijn zekere mooiere plekjes. Maar LA is natuurlijk wel middelpunt alle aandacht most of the time. Via Beverly Hills en West LA back to Hollywood.

Genoeg excitement voor today, de rest van de avond hebben we in het hostel gezeten met andere mensen uit het hostel. Er was een $2 spaghetti deal, dus als budget reiziger klinkt dat heel goed natuurlijk. Avond vol gezelligheid in ieder geval! De volgende dag wildden we naar de Warner Bros Studios gaan, maar we hadden een beetje opstart problemen en besloten maar een dagje downtown te gaan. Met de metro waren we zo al wel 20 minuten onderweg. LA is echt een heel verspreide stad. Al die verschillende wijken liggen nog redelijk ver uit elkaar. Je kan niet zo even van de ene naar de andere lopen, want dan ben je wel even onderweg. Verder wonen hier echt a bunch of weird people. Niks is te gek hier. En de helft spreekt spaans. Kan dus alvast wel even oefenen voor Zuid-Amerika! Dowtown voelde naar mijn gevoel heel rustig aan. Geen rush hour taferelen, drukke straten. Het was een woensdag, maar volgens mij hebben ze hier soort van vakantie iets.

We hebben hele dag door de stad gestruind totdat we het zat waren en terug naar het hostel gingen. Toen stond daar voor the Chinese Theatre een hele rode loper opgesteld. Na enig rondvragen kwamen we erachter dat de film 'Blended' met Adam Sandler en Drew Barrymore in première ging vanavond! Dat moesten we even van dichtbij bekijken natuurlijk. Ik liep met een stel mensen uit het hostel naar buiten met als doel mensen spotten natuurlijk! Toen we onze nek aan het uitsteken waren om te kijken wat er gaande was hoorde ik iemand achter me rondvragen of iemand kaarten voor de première wilde. Uhh, jaa!?!! We waren met z'n 4'en en hij had maar twee kaarten. Jade had een bus to catch, Nico stond alleen maar met grote ogen te staren naar wat er gaan de was dus toen kregen ik en Philip de kaarten! What?? To good to be true. Snel omgekleed en in de rij gaan staan. Iedereen had dezelfde soort tickets dus zag er wel uit alsof het klopte. Na Adam en Drew op de rode loper gespot te hebben, mochten wij ook naar binnen! Niet over de rode loper helaas, maar goed. We waren binnen! Popcorn en drankjes waren allemaal gratis en het theater was echt Amazing. We hadden een mooie seat en zeeën van ruimte. Zo sta je langs de kant van de weg en zo zit je bij een première. En de film was ook echt leuk! Feel-good movie. Na de film stonden verschillende acteurs en actrices nog buiten en hebben we nog even een paar selfies gemaakt. Helaas niet met Adam of Drew. Maar goed, de avond was sowieso al geslaagd! Terug in hostel iedereen nog even jaloers gemaakt haha, en nog gechilled beneden.

And again een beetje opstartproblemen, maar dit keer waren we iets eerder op pad! Het was beetje bewolkt dus besloten om ipv Santa Monica Beach naar de Warner Studios te gaan. En dan was een goeie keus! Hele leuke tour gehad. We reden door verschillende sets en kregen er van alles over te horen. Blijkt dus dat bijv alle Friends afleveringen hier zijn opgenomen en nooit naar andere locatie zijn geweest voor shooting, en Hart of Dixie wat in Alabama afspeelt; allemaal hier. Al die gebouwen worden gestript en nieuwe fronts voor gezet. Zo zit je ineens in New York en zo ineens in Chicago. Er werd door onze gids overal vertelt over welke scenes op een plek bijvoorbeeld zijn opgenomen. We zijn ook in een van de vele gebouwen geweest waar sets voor bijvoorbeeld The Big Bang Theory staan, 2 Broke Girls, Foster. Alles wat nog in gebruik is. Na gebruik doen ze het allemaal weg, maar ze hebben 1 set uit de geschiedenis behouden: Central Perk! How awesome. In het echt lijkt het allemaal zo veel kleiner en nepper. Maar wel heel erg leuk om te zien hoe het er allemaal aan toe gaat en al die behind the scenes verhalen te horen en zien. Deze tour was zeker 'money well spend'.

En nu zit ik weer in de trein weg uit Los Angeles. Early wake up, want we moesten uitchecken en hebben toen nog even de bus gepakt maar Santa Monica Boulevard. Moet toch wel even gezien hebben! En het was echt zoals je altijd in films ziet, inclusief achtbaan! We hadden onze bus om 4 uur dus lang konden we niet blijven helaas. Moesten ook nog weer helemaal de bus terug. Maar alles gered en ben nu onderweg naar Salona Beach vlakbij San Diego waar een vriendin van Suus woont waar we kunnen verblijven. Ik eb veel goede verhalen gehoord over San Diego, dus ben heel benieuwd!

Freaking Fiji!

Wie kent nog die standaard bureaublad achtergronden met een palmboom, wit strand en helder water? Juist, die ja. Nou, zo is Fiji dus echt en eigenlijk nog ten times better.

Dinsdag was de grote dag aangebroken dat we naar het paradijs zouden afreizen: Fiji! We hadden een vlucht om 12.55 en hadden een shuttle van ons hostel naar de airport om 11.00. Toen we daar aankwamen stond er al een hele rij te wachten bij de incheckbalie. Heel veel Fijianen (of hoe je ze ook moet noemen) ook. En het leuke was, ze lijken elkaar allemaal te kennen! Ik denk dat als je met zo'n vlucht gaat als Fijiaan je altijd wel iemand tegenkomt die je kent. Toen we ook eenmaal in het vliegtuig zaten, zat er een man naast ons en die wilde wel biertje te drinken. Toen zei die stewardess zo van: 'Here, I give you another one, keeps you busy'.

In Fiji aangekomen voelde ik gelijk de warmte al toen we het vliegtuig uit liepen. Het voelde even weer net als Asia, die geur van de hitte. Alleen toen we de hal binnenliepen stond daar een welkomst comité 'Bula, bula' (welkom) te zingen waardoor we weer wisten: ja, we zijn echt in Fiji! Wat ook wel grappig was, is dat we tot nu toe best strenge customs hebben gehad in Australie en Nieuw-Zeeland met serieuze mensen die vragen stellen. En nu hadden we een vrolijke man in een bloementjes overhemd die ons van harte welkom heette. Het enige wat hij vroeg is of Susanne ook voor dokter studeert, want dat zou wel makkelijk zijn! (Voor degenen die het niet weten, Susanne heet Docter van d'r achternaam). Alles helemaal prima en we konden weer door. Dit is denk ik het kleinste vliegveld wat ik tot nu toe gezien heb. Waar je in Australië en Nieuw-Zeeland 20 rijen had voor customs en bijna net zoveel voor koffers scannen had je er hier 4 customs balie en 2 koffer scanners, 1 voor nothing to declare en 1 voor als je wel iets aan te geven had. Daar stonden mannen in rokken bij die heel vriendelijk je tas erop legde en later ook weer op m'n rug deed. En toen waren we echt in Fiji! We belden de hostel voor een shuttle en waren binnen no-time bij onze plek van overnachten: Bamboo Backpackers. Het was gelegen direct aan het strand met zwembad, bar en restaurant. We hadden een dorm met 20 mensen ongeveer. We moesten nog wel even de boot regelen dus een bezoekje langs de traveldesk kon geen kwaad. Na een paar telefoontjes in het Fijiaans hadden we onze boottickets geregeld, hatsee. Dat taaltje hier is echt heel grappig. Je kan er niks uit opmaken, maar de klanken klinken heel leuk! Toen was het al wel tijd voor een hapje eten op het strand. We hadden helaas de zonsondergang net gemist, maar met een kampvuur was het ook heel sfeervol en voelde het echt aan als vakantie. We moesten de volgende dag al vroeg op dus een latertje werd het niet.

De volgende dag werden we namelijk al op 7 uur opgehaald met de bus die ons naar de haven bracht. Daar moesten we onze boottickets nog betalen. Ik wilde met creditcard betalen, maar hij pakte mijn stripe niet. Dus moest het in cash. Toen was ik in een klap door al m'n cash heen. Toen ik wilde pinnen zei hij not enough available funds dus dat ding was al helemaal leeggepind. Er zijn namelijk geen atm's op de eilanden dus dit is ne enige kans om cash te krijgen zowat. Ik had nog een andere gevonden en daar kon ik maar 200 per keer uithalen met een 10fjd fee elke keer. Dat was een duur grapje. En maar hopen dat we nu genoeg hadden. Om 8.30 vertrok onze boot. We zaten op de topdek in de zon met een prachtig uitzicht. We kwamen eerst langs heel veel kleine mini eilanden met letterlijk maar een paar bomen en hutjes en meer paste er niet op. Heel schattig allemaal en echt van die eilandjes die je in reclames ziet. Wij moesten alleen nog wel een stukje verder, want ons resort zat op het allerlaatste eiland van de Yasawa's. Dat duurde ongeveer 5 uur. We hebben dus al het moois aan ons voorbij zien komen als voorproefje voor ons eiland. Toen we daar eindelijk waren werden we met een longtailboat verder naar de kust gebracht. Dat was al een mooi ritje. We voeren om het eiland heen en kwamen aan bij een strand met 4 hutjes: Gold Coast op het eiland Nanuya LaiLai. We werden hartelijk ontvangen door de vrouwen van de familie en de kamers werden verdeel. We waren ongeveer met 10 mensen en wij hadden een hut met z'n tweeen gekregen. Het zag er allemaal heel leuk uit: houten hutjes met rieten daken onder palmbomen op het strand naast de hangmatten. Wat wil je nog meer? This is the good life. Toen we onze spullen gedropt hadden konden we naar boven naar de dining hut en daar kregen we lunch. Het eten hier zat allemaal bij de prijs in. We werden gezien als uitbreiding van de familie voor de komende dagen en ze waren heel gastvrij.

In de middag zijn we naar Blue Lagoon gelopen. Dat is een plek in de zee waar het water nóg blauwer is en je heel mooi kan snorkelen. We konden daar over land heen lopen. Gewoon het pad volgen en bij een kruising altijd rechts. Zo liepen we over het eiland naar de andere kant. We kwamen over heuvels waarvan we een onwijs mooi uitzicht hadden over het hele eiland. Overal zag je palmbomen, alles was groen, helder blauw water en witte stranden. Ik kon niet wacht tot we bij Blue Lagoon waren. En dat was echt het Fiji zoals je op de plaatjes ziet.. En dan nog 10x mooier. Onbeschrijfelijk. We hebben daar rondgelopen en wat foto's gemaakt, maar die zijn niet te vergelijken met hoe het echt was. We moesten om 07.30 pm weer terug zijn, want dan hadden we dinner. We kregen vis met spinazie en fruit en aardappelen. Het waren goeie maaltijden! Na het eten was het hier niet zo spannend meer. Als het donker is, is het tijd om te slapen, want veel licht hebben ze hier niet. Heeft ook wel z'n charme. Het was alleen volle maan dus dat was nog wel een mooi gezicht vanuit m'n hangmatje.

En toen onze eerste echte dag in paradise! We hadden alleen wel een spannende nacht gehad! Ik werd op een gegeven moment wakker van geritsel. En toen ik realiseerde dat wij het niet waren schrok ik me een apelazerus en zat rechtop in bed. Er zat dus een beest in onze kamer!! Toen ik eenmaal rechtop zat in bed had dat beest ook wel door dat ik 'm door had en sprintte weg. We hebben 'm de hele nacht niet kunnen vinden en weten nig steeds niet wat het was. Het was dat ik in een klamboe lag anders lag ik niet heel lekker. We hadden die dag een ochtend een trip naar de grotten geboekt en moesten daardoor al om 8.00am ontbijten. Vroeg! Wij hadden geen voucher en gingen dus niet met de watertaxi, maar met hun eigen boot. En dat was een goeie keus! We zaten er met z'n 3en in plus kapitein en we gingen als een jetboat over het water. Het uitzicht was zo mooi! Het water was ongekend blauw en de andere eilanden ongekend groen. Dat contrast was amazing. Het was wel bijna halfuur met de boot en dat was al een leuke trip. Bij de grot aangekomen werden we ontvangen door een Fijiaan die ons naar de grot leidde. Het was een redelijk grote en hele hoge grot vol met water waar je in kon zwemmen. En toen bleek er nog een tweede grot te zijn! Daar moest je voor onder water duiken. Klonk heel scary, maar uiteindelijk viel het wel mee. Je werd geholpen door twee jongens die je hoofd vast hielden en je de goede kant op stuurden. Eenmaal binnen was het pikke donker en heel veel mensen (waren met grote groep). Je kon je niet echt ergens aan vasthouden dus iedereen trapte tegen elkaar aan. Toen iedereen er eenmaal door was gingen we verder de tunnel in. We kwamen uit bij de 'spithole'. Het was een soort van spuitgat recht omhoog. En toen gingen we weer terug en moest iedereen er weer uit duiken en dat was het al. Niet heel lang en groot, maar wel leuk om gezien te hebben! En de boat ride was helemaal de moeite waard. Terug bij Gold Coast konden we weer aanschuiven bij de lunch. Na de lunch zijn we weer naar de Blue Lagoon gelopen, dit keer mét snorkel en duikbril. De hond ging mee en liep ons voor. Daar waren de andere jongens van ons resort ook en zijn we gaan snorkelen. Zooooo veel verschillende kleuren vissen en ik heb zelfs gekleurd koraal gezien! Amazing! M'n duikbril liep alleen langzaam vol met water dus dat was wel beetje onhandig. Zo stikte bijna om de 5 minuten, niet heel relaxed. Toen ik naar het strand wilde zwemmen. zwom ik langs een mooi gekleurd, schattig visje. Alleen hij werd iets minder schattig toen hij recht op me af kwam zwemmen. Toen was het maar 'doei visje' alleen hij was sneller en beet zo in m'n vinger! Oké, m'n vinger ligt er dan niet af, maar het deed wel zeer ja! Stomme vis. Tijd om te zonnen. Maar je brandde echt weg hier, de zon was heel sterk. Maar dat maakte niet uit: je keek omhoog en zag al die groene palmbomen boven je en toen was het prime. Achter ons lag een 'bos' met palmbomen. Er hing ook echt zo'n bordje: 'Beware of falling coconuts'. Classic. Eind van de dag zijn we maar weer terug gelopen. Hond mee. Alleen die raakten we onderweg kwijt. Leuke was, toen we terug bij resort waren lag hij daar al lekker te chillen onder de hangmat. Rest v/d besteed je hier met niks doen en genieten, iets wat iedereen wel wilt denk ik. Mwuhaha, zijn jullie al jaloers?

De volgende dag was het weer tijd voor een ander eiland. In de ochtend zijn we nog langs Lo's Teahouse geweest voor een heerlijk stukje chocolade cake. Ooh ik was al bijna weer vergeten hoe lekker chocola was. Mmjammm. Ze verkocht ook sieraden. En horloges: 'Fiji time, so there is no time' (het was een armbandje zonder klokje). Na Lo's Tea House namen we het kleine bootje weer naar de ferry en was het tijd om doei te zeggen tegen de Yasawa's.

Next stop: Beachcomber! Maar alleen maar om vanaf daar de water taxi te nemen naar Mana Island. Wij waren de enigen en hadden zo onze private boat ride. De sun was setting and the rain was coming. Dat was een heel bizar gezicht op zee. Ik heb de hele tijd 'wauw' geroepen denk ik. Toen we aankwamen na ongeveer een halfuur begon het dan ook te regen. Bummer.

Na eindelijk te hebben kunnen inchecken (suus had niet genoeg cash meer en geen creditcard en ik had alleen cash voor mezelf en mijn creditcard pakte hij niet) hadden we onze eigen kamer met twee 2-persoonsbedden. Wat een heerlijkheid. 'S avonds hebben we in het restaurant gezeten met live music, regen en regen.

En we werden wakker met regen, regen en regen. Dat is niet wat je wilt als je op Fiji bent natuurlijk. Helemaal niet als je had willen duiken. Bummer. Na het ontbijt kwam ik met een jongen aan de praat die hier werkt voor een tv-show die ze hier aan het opnemen zijn; de Australische Expeditie Robinson! Hoe grappig. We hebben toen met z'n allen een rondje over het eiland gelopen. Binnen twee seconden waren we doorweekt, dus waarom dan niet gaan zwemmen? Plons. Ja, je moet toch wat van die regen maken. Het water was wel onwijs warm en heel helder!

De regen hield maar niet op dus de rest van de dag maar met kaartspelletjes spelen gevuld. En film kijken. Toch lag ik liever op het strand nu! Maar goed, 1 dag regen moet kunnen. Morgen is er weer een dag! Vanavond is er een fire-show dus dat wordt wel gezellig!

Mijn eerste (en enige impressie eigenlijk) van Fiji is truly awesome! Het leven van de mensen is really interesting to learn from. Iedereen is heel vriendelijk en welcoming. Like everyone is carrying the infectious joy of life. Je wordt er zelf ook gelukkig van. And their generosity to share it with their guests gives me the best time here, enjoying the Fiji way of life.

Sneeuw en handschoenen

Ohakune. De naam zegt helemaal niks en dat zegt dus al genoeg; het dorpje stelde ook niet veel voor. Maar toch waren het een paar mooie dagen! We kwamen aan met een minibusje dwars door het Tongariro National Park wat een World Heritage Site is. En daar hadden ze wel gelijk in. Het was een hele mooie rit door bossen, bergen, heuvels en vlaktes. We zaten al maar met z'n 5'en in het busje en toen gingen er ook nog eens 3 uit waardoor wij de enige waren die door gingen maar Ohakune. Toen we daar aankwamen stopten we bijna vlak voor ons hostel. Verder kon ook bijna niet, want dan was je het dorp al weer uit. Er was zowaar een supermarkt, een bank, een restaurant, een info center en that's about it. Niet heel spectaculair dus. De view daarentegen was wel heel mooi! Het dorp keek recht uit op de bergen die bedekt waren met sneeuw. Helemaal met zonsondergang (die elke avond de lucht 'on fire' zette) was het een mooi plaatje om te zien. We zaten in een soort van lodge waar een hele luxe keuken in zat, mooie badkamer en grote woonkamer. Dat was wel even chill, zulke luxe. Ik heb die dag dan ook niet meer gedaan dan met een kop thee en een chill broek in het huisje zitten.

We hadden twee hele dagen in Ohakune waarvan we er een zouden besteden aan de Tongariro Crossing, dé wandeling die je gedaan moet hebben als je daar bent. Alleen het moet wel goed weer zijn anders is het te gevaarlijk. En vrijdag was het nog niet zo lekker, maar zaterdag zou dé dag zijn om het te doen. Vrijdag moesten we eerst nog van kamer wisselen: de laatste twee nachten hadden we via onze busticket geboekt (zat bij de prijs in) en das niet zo'n luxe kamer helaas. Bedden uit jaar 0 in een retro hok met een gigantische kier onder de deur. En als het nou 30 graden was, maar dat was het helaas niet. Ik denk dat ik de tijd dat we in Ohakune waren het bijna de hele tijd koud heb gehad. Overdag hebben we onze trip naar Fiji maar even geboekt en daarna zijn we nog een stukje gaan lopen. Het dorp ben je binnen drie stappen doorheen, maar er zou ook nog een walk zijn door het bos vlakbij. Er stond weer een bord met: 'pas op voor kiwi's', maar die hebben we helaas niet gezien (voor de duidelijkheid; ik bedoel de dieren, niet het fruit. Google maar, ik wist het eerst ook niet). Anyways, het pad was echt heel mooi. Je loopt daar door een soort van regenwoud: heel groen, dichtbegroeid en heel veel verschillende soorten planten en bomen. Doordat het ook nog geregend had, glom alles ook nog eens. Op de terugweg naar ons hostel, zijn we nog maar even inkopen gaan doen voor de Tongariro Crossing die we de volgende dag gingen doen: water, brood, muesli bars en ... handschoenen! Jawel, het kan heel koud worden en je moet goed voorbereid zijn schreeuwen ze overal en ja, het is eigenlijk al winter hier dus dat snap ik ook wel.

Na een rustig avondje en vroeg naar bed zaten we om 7 uur 's ochtends in de shuttle bus die ons naar het beginpunt zou brengen en ons aan het einde aan de andere kant weer zou ophalen. Het was wel grappig om te zien dat sommige mensen echt hele backpacks meehadden en winter gear aan en anderen sportbroekje en gympen. Ik was in ieder geval blij met m'n North Face schoenen!

Bij de start kregen we nog een kaartje mee en een hele uitleg en waarschuwingen voor onderweg, maar vooral een 'geniet ervan en maak veel foto's'. Het groen stoplicht voor 'volcano risk normal' knipperde gelukkig dus, off we go! Het zou een wandeling worden van ongeveer 6-8 uur. Het eerste deel liepen we naar de Soda Springs waarna we gingen klimmen naar de ... Dit was het laatste punt om terug te keren: borden met o je wel de goede gear mee had, of het weer betrouwbaar is, of de vulkaan rustig genoeg was enz. Allemaal prima lijkt me dus tijd om te klimmen. Het was een zware klim, maar uiteindelijk viel het nog mee toen we boven waren. Je had een heel mooi uitzicht over de vulkaan en de omgeving, de besneeuwde top en de krater in de verte. Het was nog een beetje bewolkt dus dat was wel jammer. Tijd voor de tweede klim: heel steil, glad van ijs/sneeuw en zwaaaaaaar aaaah. We waren niet de enigen en was ook niet de enige gelukkig die het zwaar had, dat gaf me weer moed. Onderweg vroeg iemand zo aan me: 'where are you going?' Uhhh de top? 'Oh okay cool!' Juist ja, goed gesprek.

Eenmaal boven was het onbeschrijfelijk. We stonden echt op een top, veel ruimte was er niet. En dan stond er ook nog een groot bord met 'VOLCANO HAZARD' in het midden. Scheelt dat er niet zoveel mensen waren! Aan de ene kant had je uitzicht op de besneeuwde steile top, aan de andere kant keek je recht in de Red Crater en draaide je je weer om dan keek je uit over de Emerald Lakes. Dat waren twee kleine meertjes met een bizar blauw/groene (emerald) kleur. Het was echt heel mooi. Ik heb dan veel bergen bewandeld vroeger op vakantie, maar dit was wel van een heel andere soort. Je zeg zelfs nog stoom uit de berg komen, omdat hij nog wel soort van actief is. Ik zou nog heel wat onsamenhangdende beschrijvingen kunnen geven, maar kort gezegd was het echt amazing.

De weg maar beneden duurde naar mijn gevoel uren. Heel veel slingerend naar beneden. Dat duurde nog bijna langer dan de weg omhoog. We eindigden in het bos en kwamen uit op de car park aan de andere kant van de crossing. Daar moesten we nog even wachten op onze shuttle terug, maar we hadden geluk en konden met een ander busje mee.

Terug in de lodge hebben we onze crossing en het feit dat we nog maar 100 dagen over hebben stijlvol 'gevierd' met kebab en apple cider. Er is geen hol te doen in dit gat dus moesten we er zelf maar wat van maken.

De volgende dag hadden we onze laatste bus naar Wellington, de hoofdstad van Nieuw-Zeeland. Daar zouden we Danielle, waar we in Auckland verbleven, weer ontmoeten. Zij was bij haar broer op bezoek en daar zouden we ook mogen slapen. Chill! Met onze backpacks meeten in een bar en aan eind van de avond terug naar hun huis. Hij en z'n vrienden hadden een studentenhuis. Ze wonen daar met z'n vieren en er bleven nog twee anderen slapen dus uiteindelijk sliepen we met z'n vieren in de woonkamer. Ik was allang blij dat we een (gratis) slaapplek hadden. :)

De volgende dag hebben we Wellington maar even bekeken. Het was best frisje en na een tijdje rondlopen zijn we het Te Papa Museum in gegaan. Dat was het museum of Nieuw-Zeeland over dieren, geografische ligging en natuurrampen, maori's enzo. Eigenlijk alles wat beetje met NZ te maken heeft. Er was ook een afdeling over aardbeving en je kon zelf een aardbevingen experiencen. Dat was een heel raar gevoel! Kan me zeker voorstellen dat het heel angstaanjagend moet zijn geweest!

Aan het eind van de dag kregen we een lift naar de airport en vlogen we weer terug naar Auckland van waar we onze vlucht maar Fiji hebben. Ik ben wel toe aan Fiji, want zit al een paar dagen te bibberen van de kou. Op naar de zon mwuhahahaha.

High in the sky

Nieuw-Zeeland!! Het uiterste puntje van de wereld vanuit Nederland gezien. En ik zit ook al bijna op de helft van mijn reis. Na een paar stille hints van jullie zou ik proberen wat vaker iets te posten. Maar het gaat allemaal zo snel!

De tijd dan, de douane's kunnen wel een tikkeltje sneller nog. Australië ging nog verrassend makkelijk. Ik was al helemaal bang gemaakt door Border Security, maar mijn tas werd niet overhoop gehaald en konden zo door. Nieuw-Zeeland helaas niet; we hadden een knoflook mee en daar moest maar gekeken worden (binnen 1 sec zei die al dat we deze niet terugkregen) en daardoor moesten we in de lange rij gaan staan tussen alle suspicious uitziende mensen. Uiteindelijk viel het allemaal nog wel mee qua wachten, maar had sneller gemogen.

Toen we de deuren doorliepen naar buiten stonden daar zoals gewoonlijk allemaal mensen te wachten. En deze keer ook voor ons! In Chiang Mai woonden we met een andere vrijwilligster die uit Nieuw-Zeeland kwam. Zij woont in Auckland, was de dag ervoor ook net thuis uit Azië en had ons uitgenodigd bij haar thuis. Dus heerlijk met de auto naar een huis, een echt huis. Dat was lang geleden! Het voelde heerlijk: even alle ruimte, niet op je spullen hoeven te letten, niet met je travel-handdoekje douchen, warme maaltijd op tafel, met kopje thee op de bank tv kijken, een kwispelende hond die aandacht vraagt en een hele gezellige oma die de hele tijd loopt te kletsen. We werden met open armen ontvangen. Haar moeder had haar bed afgestaan aan ons en we kregen warme lasagna voorgeschoteld. Niks te klagen!

's Ochtends konden we rustig ontbijten wanneer we wilden. Lekker in het zonnetje op zondagochtend. We moesten vandaag wel even ons trip plannen. Met wat input van onze hosts en een goede deal van Nakedbus hadden we onze trip uitgestippeld. Eerst nog een dag Auckland en dan met de bus naar beneden via Rotorua, Taupo en Ohakune naar Wellington.

We hadden grootse plannen, maar moesten wel even kijken of dat allemaal kan qua tijd. We hebben maar 10 dagen in Nieuw-Zeeland. Kort qua activiteiten, maar lang voor de portemonnee. Ik voel me na 4 dagen hier al een stuk lichter, letterlijk en figuurlijk. De prijzen voor activiteiten en overnachting rijzen ver boven de pan uit vergeleken met wat we gewend zijn tot nu toe. Ik ben al aardig wat dollars lichter kan ik wel zeggen. Maar daar ben ik ook voor op reis, om zulke dingen te doen. Volgens mijn rekenkunsten moet het nog we goed zitten met mijn budget, maar weet niet zeker hoe betrouwbaar mijn rekenkunsten zijn. Daar kom ik vanzelf achter, niet waar?

Maar eerste stop: Rotorua. Met een bustripje van 4 uurtjes kwamen we daar aan. Onderweg was het landschap heel erg mooi. Dan reden we groene, glooiende heuvels en dan reden we door het bos door een tunnel van dichtbegroeide bomen. Dit voelde echt aan als het begin van een avontuurlijke paar dagen. Toen we aankwamen hebben we onze spullen in het hostel gedropt en naar het infocentrum gegaan om weer geld uit te geven. We moeten goed gebruik van de tijd die we hebben. 's Avonds stond er een Maori avond op het programma. Dat was een hele interessante avond. We werden naar het dorp van de Mitai Maori gebracht en daar werd ons een tafel toegewezen. Maori is een verzamelnaam voor heel veel verschillende sub-tribes in de regio. Ze zijn allemaal Maori, maar niet allemaal vriendjes. Onze avond begon met een korte intro en toen naar buiten. We zaten allemaal klaar aan tafel om te eten, maar nee, we moesten nog wachten. Buiten liepen we naar een gat in de grond met gloeiende stenen met een bak erboven. Daar zat ons eten in dat daar werd klaargemaakt. Eerst worden we aan tafel geplaatst, maar gaan we niet eten. Dan gaan we ons eten bekijken en ruikt het heerlijk, maar krijgen we doodleuk te horen dat we nog een uur moeten wachten. Beetje mensen pesten..

We liepen dus verder een stukje door het bos en kwamen uit bij een stream. Het water daarvan was zo ontzettend helder dat je elk zandkorreltje kon zien liggen op de bodem. Dit gebruikten ze ook als bronwater om te drinken. Maar we kwamen voor de grote kano. Met 6 Maori krijgers in traditionele kleren (bladeren, paar doeken en that's it) roeiden ze upstream. Dat deden ze niet zo boring als wij roeien kennen, maar ze maakten er een hele show van. Het was al donker buiten dus ze hadden fakkels bij zich en waren onderwel aan het zingen/schreeuwen en met peddels een ritme aan het slaan. Terwijl ze voor ons langs voeren trokken ze ook allemaal rare bekken. Gigantische ogen, tong uitsteken en heel snel heen en weer bewegen. Dat hoort bij hun cultuur blijkbaar. Het ziet er soms best angstaanjagend uit. Helemaal met de 'tattoos' op hun gezicht erbij. Dit was nog maar het begin van de voorstelling. We werden naar een grote (halve) tent gebracht waar we een voorstelling kregen van de Maori's. Er was een klein dorp nagebouwd met kampvuur en alles erbij. Er was door onze gids een 'chief' toegewezen van onze groep. Hij moest een speech houden als welkom tegenover de dorps chief van de Maori's. Was het goed, dan gaf hij ons zijn respect en waren we welkom. En dat waren we gelukkig. Een begroeting met de neuzen bevestigde dat. De rest van de show bestond uit zingen, dansen, muziek maken en gekke bekken trekken. Ze kunnen allemaal heel mooi zingen en de mannen kunnen zich goed uitsloven. Er werd ook allemaal laten zien wat voor wapens ze gebruikten en hoe en technieken die ze moesten kennen en oefenen. Er werd veel in Maori gezongen en gedaan, maar ze praten verder in het Engels. Ze maakten er een interessante, interactieve en grappige show van in ieder geval. Het was echt heel interessant en zeer vermakelijk.

Ik was al bijna vergeten hoe lekker het eten eruit had gezien, maar dat kwam snel terug toen ik het buffet zag staan. Van salade, rijst salade, aardappels, groentes en lam en kip tot een heerlijk typical NZ toetje: pavlova. De dag ervoor ook gekregen, zelfgemaakt door Danielle en haar moeder speciaal voor ons, en nu weer: opgeklopt eiwit uit de over, heel zoet en versierd met cream en fruit. Zo ongezond, maar zooo lekker. Ik zat helemaal vol en toen stond er nog een onderdeel op het programma. We gingen op zoek naar glow-wormen. Hoe cool, haha! Met een zaklamp in de aanslag stapten we het donkere bos in. Onderweg kregen we nog kleine uitleg over de Maori huisjes en verschillende planten, totdat we aankwamen bij een vijver. Iedereen moest in het donker op de brug gaan staan langs de rand en warempel, er zaten allemaal lichtjes op de grond en op de helling. Alsof de sterren uit de licht gevallen waren. Heel bizar en mooi om te zien! Na een tijdje deed onze gids de verlichting in het water aan en zagen we nog een kunstwerk. Het water was weer kraakhelder en de bodem leefde! Heel Rotorua zit vol met thermische bronnen en hier dus ook, het brubbelde allemaal met verschilde kleuren. Er zwom ook een grote, dikke, zwarte vis in. Een moeder naast me zei tegen haar zoontje: 'Look, there is a fish in the water.' Waarop het kereltje antwoorde: 'No mam, that's a glowolm!'

Zoals ik al zei, Rotorua zit vol thermische activiteit. Zodra we uit de bus stapten en we drie stappen richting ons hostel hadden gelopen stroomde de rotte eieren lucht mijn neus al binnen. Blijkbaar ruikt het hele dorp zo. Zelfs ín onze dorm rook het naar stink bah. Ik snap niet dat mensen hierin kunnen wonen. Toen we met de bus door het dorp reden zagen we ook op verschillende plekken stoom uit de grond komen, en soms ook echt veel. Zelfs kwam het uit de putten zetten in de stoep! Het hele dorp zit dan ook vol met spa's die special 'mud treatments' aanbieden. Heel aantrekkelijk.

Na ons Maori avontuur hadden we voor the next day een trip naar Hobbiton geboekt! Hier zijn de scenes uit de Shire van The Lord of the Rings Triology en The Hobbit gefilmd. Heb je die niet gezien, dat boeit het je waarschijnlijk geen hol, maar ik heb ze wel gezien en nu ik hier ben moest ik daar toch ook wel heen. We kregen een hele devoted buschauffeur mee die alles uitlegde op de weg er naar toe. Allemaal kleine weetjes over hoe het ontdekt, gebouwd en gefilmd is. In de valley zelf kregen we een andere gids mee die met ons door hobbiton liep. Langs de verschillende hobbit holes, de pond, het paadje waar Gandalf zijn entree maakt in LotR, de hek waar Bilbo overheen jumped wanneer hij 'on an adventure' gaat, het veldje waar ze vuurwerk afstoken, de stone arch bridge over het riviertje en uiteindelijk Bag End; home of Bilbo Ballings. Hij was niet thuis helaas. Onze gids vertelde ook allemaal 'achter de schermen' feitjes. Over hoe de grote eikenboom nep is, de blaadjes verkeerde kleur hadden en ge-spray painted moesten worden individueel, de sunset eigenlijk een sunrise was in de film, iemand elke dag de was moest ophangen om een 'natural path in the grass' te creëren, sommige huisje op schaal zijn gebouwd en nog veel meer. Het klinkt allemaal heel cheesy en dorky, maar ik vond het serieus heel leuk om de set in het echt te zien xD We eindigden in the Green Dragon met een drankje (om 11 uur 's ochtends) om daarna weer terug te keren. Het weer was ook heel mooi, dus het was een heel mooi gezicht met alle groene heuvels in de zon.

Back 'home' hebben we onze Fiji trip geboekt en een paar potjes pool gespeeld. Maar wij zijn such a losers; schieten elkaars ballen erin, of de zwarte (na 1 beurt). Nieuw puntje voor mijn bucket list: learn to play a proper pool game!

Om half 6 hadden we weer onze volgende bus naar de next destination: Taupo! Een uurtje later kwamen we hier al aan. Het was alleen niet echt mijn trip: eerst viel mijn mobiel uit m'n handen op de grond en beschadigde my precious cover en toen donderde ik zo van het trappetje in de bus af. Lekker binnenkomen in Taupo! We kwamen rond een uurtje of 7 aan in Taupo en toen we de bus uitstapten zg het er redelijk dood uit, als in uitgestorven. Het hostel was wel snel gevonden en zie er goed uit dus tijd voor een hapje eten. Zo rondlopend door het stadje was het inderdaad helemaal uitgestorven. Dat is eigenlijk het enige nadeel van Nieuw-Zeeland: er woont geen kip! Dus bijna nooit zal je een drukke bar vinden of iets dergelijks. Na een heerlijk warme douche vond ik het wel prima om m'n bed in te klimmen.

Er stond namelijk iets AWESOME met hoofdletters op het programma voor mij morgen. SKYDIVEN!! Iets wat ik al karen roep wat ik wil doen. En wat is er nou de beste plek om het te doen dan in Nieuw-Zeeland, de geboorteplaats van alle adrenaline sporten (like bungeejumpen, skydiven etc). 's Ochtends even bij de receptie checken of het weer goed genoeg is om te springen en welke package ik wil. Ik heb gekozen voor de 15,000 ft met video/foto/t-shirt. Na een halfuurtje werd ik al opgehaald met een limousine, awesome. Er waren nog 6 mede-springers en na een korte introductie was het al tijd om klaar te maken. Ik had gekozen voor een free-fall video dus ik had twee buddy's voor mijn sprong, 1 instructeur waar ik aan vast zat en 1 kerel die het geluk had om mij te mogen filmen, ghehe. Samen met nog 11 anderen propten we ons in het kleine vliegtuigje, gezellig tegen elkaar aan gedrukt. Het zou ongeveer 20 minuten duren voordat we op goeie hoogte zouden zijn. Op 12,000 ft gooiden we er eerst drie duo's uit en toen klommen wij nog verder omhoog. Op een bepaalde hoogte moesten we zelfs zuurstofmaskertjes op hebben in het vliegtuig. En toen was het tijd, whaaaa! M'n camera kerel hing al klaar half buiten het vliegtuig en toen manouvreerde mijn buddy ons naar het gat. Final check and off we go, whoehoeeeeeee! Je valt echt de diepte in en gaat onwijs hard. Ik had te horen gekregen dat het -9 graden was up there, maar dat had ik helemaal niet door. Ik had het te druk met genieten. Je haalt een snelheid van wel 200 km/h en dat is hard! Het uitzicht was zo mooi, niet te beschrijven. Ik had tekst op m'n hadden geschreven, maar het was nog best moeilijk om je handen bij elkaar te krijgen in de lucht. M'n camera kerel hing gezellig voor me de hele tijd. Af en toe gaf toe mij een duw zodat we weer over de kop kukelden. Na nog een mislukte poging high-5'en was het al weer tijd voor de parachute om uit te gaan. Wij werden omhoog getrokken terwijl onze camera-buddy nog verder naar beneden viel. Dat zag er heel grappig uit; helemaal omdat hij nog een verschrikt hoofd erbij trok. Priceless. Ik voelde me ook ineens een maatje kleiner door alle banden die alles strak trokken. Heel comfortabel, not. Maar die gingen gelukkig wat losser. Wij zweefden verder heerlijk over Lake Taupo, Mt Doom en het prachtige binnenland van het Noordereiland. Ik mocht zelf ook nog de parachute besturen en we hebben nog een paar spins gedaan. De landing ging redelijk smooth moet ik zeggen en toen zat het er al weer op. Maar zooo gaaf! En dat is nog zacht uitgedrukt. Binnen 10 minuutjes was mijn video ook klaar en kon ik gelijk bekijken. Heel leuk aandenken! Ik zal proberen deze te uploaden zodat jullie ook beetje kunnen mee genieten;)

Ik zit nu in een busje op weg naar Ohakune om de Tongarine Crossing te gaan doen. Het landschap hier is zo onbeschrijfelijk mooi. Doordat er niemand woont is alles nog zo ongerept. En nog helemaal high van mijn skydive avontuur voel ik me onwijs gelukkig hier in Nieuw-Zeeland. All the hard work payed off.

Ozzy

Vorige keer was ik geëindigd dat ik was aangekomen in het tweede continent van onze reis en begon aan een paar dagen Sydney. Susanne heeft hier paar maanden gezeten op exchange dus die wist de weg wel te vinden. Dat scheelt weer een hele hoop! Ons hostel hadden we ook snel gevonden en we konden onze spullen droppen. De hostels hier zijn óf heel duur en goed óf iets goedkoper en bagger. Keuzes, keuzes dus. We hadden uiteindelijk eentje ertussenin gevonden. Het was een drukke periode ivm met pasen dus was helemaal volgeboekt. Daarom zaten we ook niet bij elkaar op de kamer, maar dat maakt niet zo veel uit. Ik zat nu met 5 andere jongens op een kamer en dat was te ruiken ook toen in binnenkwam! En dan zeggen sommigen dat ik een bende kan maken, maar deze heren konden er ook wat van. Heel veel mensen hier die doen 'working holiday' en dan wonen ze gewoon een jaar lang in een hostel en ownen de hele kamer.

De eerste dagen hebben we echt de toerist uitgehangen en alle plekken bij lang gegaan. Het was nog niet heel lekker weer, maar de zon kwam af en toe nog wel door. Gelijk al het Opera House gezien, de Harbour Bridge, rondgelopen door het centrum, naar souvenir markt geweest. In het Opera House heb ik nog een tour gedaan. Zo kon ik ook echt de twee grote zalen van binnen zien en dat was zeker de moeite waard. De buitenkant is bijzonder en mooi, maar met binnen erbij is het plaatje compleet. Voor aan het water naast het Opera House kun je heerlijk in de zon zitten (als die schijnt) en daar hadden we wel ons chill plekje van gemaakt in de tijd dat we in Sydney waren.

In totaal hebben we tientallen kilometers door de stad gelopen. We hebben bijna elk hoekje wel gezien voor m'n gevoel. Zijn nog naar de universiteit geweest, verschillende parkjes, en verschillende wijken van de stad, wekelijkse vuurwerk show op zaterdagavond in Darling Harbor (doet z'n naam zeker eer aan), sushi gegeten, en lekker rondgedwaald door de stad.

We hebben niet elke dag in de stad gezeten. We hebben een dag de bus naar Bondi Beach gepakt, dat redelijk tegenvalt; het is een mooi strand, maar lang niet zo groot en speciaal als iedereen denkt. Vanaf daar hebben we de coastal walk naar Coogee beach gedaan. Je liep heel veel op en neer langs het water, kliffen en stranden. Dat was wel heel mooi. Beetje jammer dat het af en toe regende en heeeeel hard waaide, maar dat gaf het wel weer een extra dimensie.

Een andere dag zijn we met de ferry naar Manly geweest; ook een heel bekend strand van Sydney. Het was alleen Paasweekend dus iedereen ging maar het strand. Althans, dat dachten we, omdat het zo gigantisch druk was. Alleen toen kwamen we erachten dat Kate en William zouden langskomen. Toevallig... dat moeten we dan ook even zien dus. Na een tijdje wachten kwamen ze aan en kregen een demonstratie van allemaal life guards. Toen alles was afgelopen was de middag ook alweer bijna voorbij. We wilden de ferry terug met zonsondergang, dus zijn weer terug gegaan. We hadden de goede ferry en was precies tijdens de zonsondergang, alleen hij was wel mooi maar niet zo spectaculair als ook zou kunnen.

We zijn ook een dagje naar de Blue Mountains geweest. Overal verkopen ze wel dagtrips en pakketten, maar wij besloten om zelf te gaan. Zou ook een stuk goedkoper zijn. We gingen 2 uurtjes met de trein en kwamen toen in Wenthworth Falls uit. Vanuit daar begonnen we met de Darwin Walk naar The Valley of Waters. Er hing daar een kaartje, maar die was niet heel duidelijk. We begonnen maar met de short-track naar een ander uitkijk/startpunt. Er stond 20 minuten voor, maar binnen 10 minuten waren we er al. Dat schiet niet op dus om zo te wandelen. Dus hebben we nog een walk gedaan, the National Pass, die langs de berg liep weer terug naar ons startpunt. Daar stond 3-4 uur voor, maar binnen 1,5 uur hadden we 'm al gelopen. Ik weet niet wat voor tempo ze hier lopen, maar binnen 1,5 uur waren wij weer bij ons beginpunt. Maar dat maakt het niet minder mooi, het was amazing! En ik snap ook wel dat ze het de Blue Mountains noemen; ze lijken serieus blauw terwijl ze helemaal begroeid zijn met (groene!) bomen en planten. We liepen eerst naar beneden het dal in over een goed aangelegd pad met trappetjes en grote stenen. We kwamen langs een watervalletje, liepen langs de steile rotswand, belandden onder een grote waterval, door het bos verder huppelend van steen naar steen en genieten van de weidse uitzichten. Het was prachtig weer, maar door al die watervallen voelde het aan alsof het alsnog regende. Komen m'n waterdichte schoenen toch nog goed van pas! Het begin was heel steil naar beneden en kwamen langs zwaar puffende mensen die omhoog probeerden te komen. Ik zag toen al weer op tegen ons pad naar boven. Maar eerst kwamen we nog langs vele mooie uitzichten, watervallen en veel meer. Uiteindelijk viel de weg omhoog nog mee gelukkig. Vlak voor het eind was er nog een look-out punt waar je simpelweg gelukkig van wordt als je daar even zit en tot rust komt. Wat is de wereld toch mooi.

De rest van onze tijd in Sydney hebben we in het park gelegen, bij het hostel gechilled of door de stad geslenterd. Op zaterdag hebben we de bus gepakt richting het noorden langs de oostkust. Onze eerste stop was Surfers Paradise. We hadden een hostel er net iets buiten, maar dat was alleen maar beter. Hier had je veel rustige stranden en geen hoge hotels om je heen. Het was alleen een best lange reis met de bus (17 uur, en nee, geen chille slaapbus als in Azië dit keer) dus ik kon wel een dutje gebruiken. Verder hebben we die dag en de dag erna aan het strand gelegen, gegeten en in het hostel gesocialized. We hadden gezellige kamergenoten en de spelletjes uit de kast getrokken. Na een kort potje pool (schoot in de eerste beurt de zwarte er al in), en een falend potje triviant (alle vragen waren Australië gerelateerd) eindigden we maar met kingsen.

Anyway; we zijn in Surfers Paradise, surfen staat op onze bucketlist, dan is dit toch wel dé plek om het te gaan doen! Via hostel een les van 2 uur geboekt. We hebben onze kamergenoten ook overgehaald dus met z'n 6'en gingen we de uitdaging aan. Suus heeft het al paar keer gedaan, we hadden verder een Australiër waar het eigenlijk in z'n genen moet zitten, een Canadees die nog nooit zoiets had gedaan (zei die) en een Chinees stel waar er een niet van kon zwemmen. Na een korte uitleg gingen we het water in en moesten we het maar gaan doen! We hadden goede leraar die ons hielp met timen en binnen een paar golven kon ik zelf een golf pakken en staan! Ik was wel beetje trots op mezelf. Het moeilijkste van alles is nog het terug in de zee lopen (1 golf en je bent weer terug op strand), tegen de stroming in lopen (na 10 stappen sta je nog op dezelfde plek te zwoegen) en het peddelen. Ja peddelen, klinkt easy maar voor mijn gevoel kwam ik geen steek vooruit hoe hard ik ook peddelde. En dat die gozer steeds harder 'Paddle! Paddle! KEEP PADDLING!!!' riep bevestigde mijn vermoeden wel. Maar goed, ik kon wel staan en een golf pakken uiteindelijk!
Verder in Surfers Paradise hebben we ons prima vermaakt in het hostel en de volgende dag gingen we weer verder; op maar Brisbane!

Ik begon inmiddels een beetje mank te lopen: een heel klein blaartje op mijn schattige kleine teen veranderde langzaam in een groot, rood en disguisting monster. Kon niet goed zijn, maar even afwachten nog maar. Aan het eind van de dag nog even de stad in gegaan. In Australië, zodra je ook maar even verdwaald om je heen kijkt en een kaart uit je tas haalt staat er binnen 10 seconden iemand naast je die vraagt waar je heen moet en of die kan helpen. Heel handig, die mensen hier zijn allemaal aardig en behulpzaam; kunnen Nederlanders soms nog wel wat van leren. Daar wordt je alleen maar raar aangekeken als je zoiets vraagt, of je iemand kan helpen. We hebben langs het water gelopen en rondje gemaakt om het centrum. M'n teen was het daar alleen iets minder mee eens dus was blij dat ik in bed lag.

Ik ben dan nu al een paar dagen in Australië alleen heb nog geen enkele kangaroo/koala gespot. Daar moest dus even verandering in komen. Dagje Lone Pine Koala Sanctuary; inclusief een koala knuffelen, kangaroo's aaien, papegaaien voeren en een slang bewonderen. Nu kan weer wat van m'n lijstje afvinken.

Vrijdag 25 April was voor Australië Anzac Day; een soort van 5 mei in Nederland. Iedereen was vrij en er ging een grote parade door de stad. Een stoet van allemaal veteranen, soldaten, officers, politie, military medical assistance, leger voertuigen, fanfare's en ga zo maar door. Deze happening duurde wel 4 uur met alleen maar mensen die langsliepen. Wij kwamen aan toen ze al bij nummer 80 in de rij waren, maar ze waren nog lang niet klaar. Het was heel opvallend om te zien hoe zo'n respext ze voor die mensen hebben. Ze klappen allemaal en juichen ze heel hard toe. Sommigen in de parade zwaaien de hele tijd alsof ze de koning zijn. Ik snap dat die mensen respect verdienen, maar dit zijn wij zo totaal niet gewend in Nederland. Het voelde een beetje als 'over the top' aan.

De volgende dag hebben we nog een beetje cultuur gesnoven in 'the gallery of modern art'. Was wel leuk om te zien, maar moderne kunst kan soms zo raar zijn. Er was een project bijvoorbeeld dat ze lieten zien op een scherm: 'how to add one meter to a mountain' en 'how to raise the water in a fishpond' wat ze deden met mensen. Na een tijdje van de ene verbazing naar de andere te hebben gelopen hebben we de gratis ferry gepakt over de rivier. Waar we uitstapten was alleen niet zo veel te beleven dus zijn we langs het water weer teruggelopen. Onderweg zijn we serieus wel 4 of 5 bruiloften tegengekomen. 's Avonds, op weg terug, kwamen we ineens langs een veldje aan het water waar een film draaide, een openlucht bioscoop! Ivm Anzac Day draaiden ze oorlog films en wij kwamen bij Warhorse er bij liggen en die afgekeken. Het was een veldje omringd met tropische bomen met gekleurde verlichting en uitzicht op de rivier met de skyline erachter. In Griekenland heb ik ook een paar mooie open-air cinema's gezien, maar deze past zeker in het rijtje erbij!

De volgende dag was het al weer tijd om door te gaan. Maar niet voordat ik een bezoekje bracht aan m'n grote vriend de dokter. M'n teen heeft Brisbane niet overleefd en moest toegeven aan antibiotica. (Inmiddels is tie weer bijna genezen nu gelukkig!).

Tijd voor Byron Bay, het ultieme hippie stadje. Hier vind je alleen maar gezonden dingen als juice-bars, organic supermarket en allemaal van dat soort winkeltjes; geen enkele McDonalds, KFC of Hungry Jacks (Burger King in Aussie). Daarnaast heb ik nog nooit zoveel dreadlocks bij elkaar gezien in alle soorten en maten, mensen in alternatieve kleding, lopen op blote voeten en lijken alsof ze net uit bed zijn gestopt. Al deze mensen maken wel dat de sfeer in het stadje heel relaxed en laid back is. Heerlijk om even bij te komen. We hadden een hostel direct aan het strand en met een hangmat voor je deur. Het enige wat we eigenlijk ook gedaan hebben hier is luieren, zwemmen en langs strand lopen of op strand liggen levend verbranden in de zon. We hebben nog wel op een dag onze weg gevonden naar de vuurtoren, dé toeristische activiteit van de stad. Het was een mooi pas langs de kustlijn omhoog en naar beneden en weer omhoog en naar beneden om uiteindelijk weer omhoog te gaan en je er eindelijk bent. Vanaf daar hadden we wel een mooi uitzicht over de hele kustlijn. Een mooie afsluiter van de East Coast. Tijd om terug te gaan naar Sydney voor een laatste dagje Australië. Weer een lange bustrip met oncomfortabel slapen. We hadden in Sydney een hostel gekozen direct naast het centraal station gekozen dus we konden zo van de bus ons bed induiken. Het was overdag heel lekker weer dus we hebben nog even afscheid genomen van onze chill plek bij het Opera House en ons getrakteerd op Max Brenner, de meest lekkere chocolade bar. 's Avonds hadden we sushi gegeten met twee vrienden die we in Surfers Paradise hadden ontmoet. Om 8 uur was ik de Sjaak Afhaak, want ik had ging naar... The Lion King. Daar kan ik uren over doorpraten, maar zal ik niet doen. In 1 woord: AMAZINGAMAZINGAMAZING. Zoo leuk. De allerbeste afsluiter van weer een land. Na een laatste nachtje slapen in Aussie is het tijd voor de Kiwi's. Let's see what NZ has to offer, ik heb er in ieder geval onwijs veel zin in. Op naar wat avontuur!

Van Azië naar Australië

Daar zit ik dan. Wachten om in te checken voor vlucht CI 0836 naar Sydney van Taipei. Precies 47 dagen nadat ik ben vetrokken uit Amsterdam. Het eerste deel van mijn reis zit er al weer op en het is tijd om Azië te verlaten. Helaas, want ik zou hier zo nog een maand kunnen blijven. Ik heb onwijs genoten van het lekkere eten, de leuke mensen, de mooie ervaringen met T2T, de gezellige uitstapjes, de lage prijzen en het warme weer.

Na Vietnam zijn we weer met een sleeping bus vertrokken naar ons laatste land in Azië: Cambodja. De bus vertrok pas om 12 uur 's nachts, omdat we anders te vroeg bij de grens zouden aankomen. En alsnog waren we vroeg. Toen de grens open ging waren we er als eersten bij. In Phnom Penh aangekomen hadden we ons hostel als snel gevonden gelukkig. We hadden weer een dorm met 10 bedden. Geen probleem, alleen dit keer zat er ook een oude man in die de meest smerigste geluiden maakte 's nachts, 3-gangen diner op de kamer at en een blender mee had. Maar goed, we verbleven er toch niet zo lang.

Toen we wilden ontbijten moesten we wel geld hebben natuurlijk. Ik had nog wat dong over dus ging dat wisselen. In USD, huh dollars? Nee, ik heb Riel nodig zei ik. Maar blijkt dus dat alles hier in Cambodja eigenlijk met Amerikaanse dollars betaald wordt. Ze hebben alleen geen muntjes, dus dat krijg je dan weer in briefjes van riel terug. Heel ingewikkeld allemaal. Nu weet ik ook hoeveel ik eigenlijk de euro waardeer: geen gehannes meer met geld. Wanneer ik er eenmaal aan gewend ben, verlaten we het land alweer.

De eerste dag in Phnom Penh zijn we gelijk naar de Killing Fields gegaan, Choeung Ek. Met de tuktuk. Alleen de wegen hier in Cambodja zijn zo onwijs slecht dat het niet echt prettig is. Van China had ik altijd het beeld van mondkapjes op straat, maar ook hier is dat geen overbodige luxe. Onze chauffeur kocht onderweg ook een pakje en hij was zo vriendelijk om mij er ook een te doneren. Het scheelde een hoop zand, stof, teer lucht en uitlaatgassen in m'n longen. Aangekomen bij Choeung Ek kregen we een nederlandse audiotour mee. In 't kort: Choeung Ek is een stukje land met vele massagraven. Het regime van Pol Pot en de Rode Khmer heeft vroeger hier een genocide veroorzaakt. Duizenden mensen liggen hier begraven. Vele hebben ze opgegraven en in een memorial builing geplaatst, maar er was simpelweg niet genoeg plaats voor iedereen. Wanneer je daar rondloopt zie je overal kuilen wat graven waren. Soms lagen er wel 600 mensen in 1 graf. Je hoort heel veel nare verhalen. Ik zal niet te veel in details treden, maar wanneer je daar rondloopt kun je zelfs nu nog beenderen en stukken kleren uit de grond zien steken die door de regen omhoog gestuwd worden.

Na dit intensieve bezoekje moesten we ook weer de hele weg terug rijden. Na veel gehobbel was ik dan ook redelijk moe. 's Avonds hebben we nog even wat gegeten en we zouden meeten met iemand die we in Chiang Mai hebben leren kennen. Alleen Zuid-Amerikaans als ze is was ze natuurlijk veeeeeels te laat en ging het uiteindelijk niet lukken. Lunch proberen dan morgen. Bij de mexicaan! Lekker, maar dan moeten we het wel kunnen vinden. Na veel gezweet en gezoek kwamen we er dan en het was de moeite waard. Ergens midden in buitenwijk, maar het hele restaurant zat vol! Heerlijk gegeten en bijgeklets. Door de airco merk je niks van het weer, maar er was inmiddels onweer komen opzetten. En we waren zo blij! Heerlijk afkoelen. Het zonnetje scheen ook al snel weer dus na een terrasje gepakt te hebben werd het al weer tijd voor de volgende bestemming: Siem Reap.

Rond een uurtje of 11 werden we gedropt bij een office van de minivan. Gedurende de hele weg was denk ik 85% niet geasfalteerd dus het was weer een avontuurlijk ritje. En onze chauffeur had er ook zin in, want soms voelde het letterlijk alsof ik in een achtbaan zat. Anyways, we leefden nog dus op naar een hostel. De nachtportier kon geen engels, degene die hij wakker maakte uiteindelijk ook niet dus moest er nog iemand anders komen. Gelukkig hadden ze nog wel plek.

De volgende dag hebben we lekker geshopt op de markt, gelunched, gepool'ed en niks gedaan. We wilden eigenlijk nog een drankje doen alleen het was weer aan het stortregenen en onweren. Morgen beter.

Het was een vroegertje, dat wel. Om 5 uur werden we opgehaald met de tuktuk om naar Angkor Wat te gaan. Na een kleine discussie met een andere tuktuk konden we toch eindelijk gaan. Een 1-day pass was al $20 dus goedkoop was het niet. De reden dat we zo vroeg waren, was om de zonsopgang te aanschouwen. Het was dan misschien niet de beste zonsopgang, maar alsnog was het heel erg mooi. Beetje jammer van al die andere honderd mensen, maar ach. Wanneer de zon eenmaal op was verspreidde iedereen zich en zag je sporadisch nog iemand rondlopen op dit vroege uur. De eerste tempel was de meest bekende: Angkor Wat. Een immens complex gebouwd om Buddha te aanbidden. Heel bizar om er rond te lopen en te bedenken dat dit vroeger allemaal in gebruik was. Na een kleine wandeling er omheen kwamen we ineens een groep apen tegen! Ze waren allemaal heel schattig om te zien, totdat er twee ineens heftig begonnen te vechten. Ineens waren ze niet zo schattig meer. Maar verderop lagen er meer en waren er ook kleintjes bij aan het spelen. Wanneer ik tussen ze door de trap op liepen kwamen de kleintjes naar me toe en begonnen via m'n benen omhoog te klimmen. Dat was heel grappig. Totdat papa aap eraan kwam en heel boos naar me keek. Toen ben ik maar snel weer doorgelopen en sprongen ze van me af. Maar alsnog wat het heel schattig dat ze omhoog wilden klimmen!

De rest van de dag werden we door het park gereden langs verschillende tempels, paleizen en gebouwen. Het is echt een onwijs mooi park. Zo sta je tussen alle toeristen en zo loop je eenzaam door een stukje bos. Het is zeker de moeite waard, maar na 1 dag vond ik het wel goed. We hebben precies genoeg gezien zodat het niet té veel wordt van alles. De avond hebben we weer gevuld met eten, shoppen en drankjes.

En ja, je raadt het al, 's ochtends zaten we weer in de bus. Op naar onze laatste bestemming in Azië: Bangkok. Waar we 24 februari toen we aankwamen maar 2 sec bleven, verblijven we er nu 4 nachten. De wegen in Thailand zijn dan wel geasfalteerd, maar heel recht kun je ze niet noemen. En met een te harde snelheid zit je al snel met je hoofd weer tegen het plafond. Ik zou alleen al over al onze bustripjes een heel boek kunnen schrijven.

In Bangkok hadden we ons hostel al snel gevonden gelukkig. De dorm was prima alleen we hadden een poepende hond beneden. Maar daar was ook wel over heen te komen. Bangkok is de bestemming die heel anders en minder Aziatisch aanvoelt dan alle andere bestemmingen waar we zijn geweest. Heeeel veel toeristen ook, maar ook de gebouwen en de sfeer is veel 'stadser'. Khao San Road is dé straat van het backpackers en toeristen gedeelte dus laten we daar maar beginnen. Eigenlijk is het een straat met alleen maar bars en restaurants en onwijs veel kraampjes met kleding als souvenirs. Er lopen hier heel veel britten rond die continu bier lopen te zuupen, er draait harde muziek door de speakers en niet de sfeer die we wilden na een lange busrit. Hapje eten was wel goedkoop dus prima. 's Avonds hebben beetje rondgelopen en toen ook snel bed in gedoken eigenlijk. De volgende dagen in Bangkok hebben we toerist gespeeld. Eerst langs het paleis, maar daar konden we niet in ivm feestdag. Toen hebben we een tuktuk geregeld die ons langs verschillende plekken reed door de stad. Onder andere de 'marble temple'. Voor de lonely planet kenners: de cover page van de LP of Thailand. De moeite waard dus, het was een van de mooiste tempels van Thailand vond ik! We zijn nog langs verschillende andere plekken en buddha's gereden maar dat was wel het hoogtepunt. 's Avonds hebben we de ferry boat over de rivier gepakt richting Chinatown. In een straatje vonden we de bekende plastic stoeltjes en tafeltjes en hebben daar gegeten. De kok stond gewoon bij een kraampje alles te koken en dat was best impressive. De vlammen vlogen eruit en alles ging in een sneltrein vaart. Heel vermakelijk om naar te kijken.

De volgende dag hadden we een trip geboekt naar de 'floating market'. Een uurtje met de bus en een kwartiertje met de 'longtail boat' door de 'khlongs' en toen waren we op de markt. Met een peddle boat hebben we een rondje gemaakt langs de roepende verkopers die allemaal hetzelfde verkochten. Het was wel leuk om te zien, maar het is nu puur voor toeristen. Terwijl het ontstaan is als echte markt voor de locals om groente en fruit te kopen. Er was ook een chinees stel mee met een paar maanden oude baby. Ze waren alleen maar druk me die baby en zagen niks van alles. Waarom neem je überhaupt zo'n jong kind mee? Maar goed, niet mijn probleem. Toen we terug waren in Bangkok was het dan wel tijd voor het paleis. De entree prijs was een rib uit m'n lijf dus het moest wel de moeite waard zijn! En dat viel een beetje tegen. Veel dingen kon je niet heen die wel op de kaart stonden en je kon ook niet terug vanwaar je kwam. Het waren we hele 'interessante' gebouwen. Een mix van van alles met heeeeel veel goud. Die koning had een rare smaak. Anyways, leuk om te zien maar wel veel geld.

De Wat Pho die we de volgende dag bekeken was een stuk goedkoper en 10x meer waar voor je geld. Het was een grote tempel waar oorspronkelijk ook de Thaise Massage ontstaan is. Die waren hier natuurlijk onwijs duur, maar de tempel zelf was wel echt mooi. Alweeer een tempel, maar deze was net weer anders waardoor het interessant bleef.

Verder hebben we in Bangkok veel rondgeslenterd, terrasjes gepakt, heerlijk Thais gegeten, souvenirtjes geshopt en gewoon genoten. Ook heb ik de beste souvenir ever gekocht: zonnebril op sterkte! Wat een zaligheid is dat.

Onze laatste avond hebben we besteed aan nog een boottochtje over de rivier. Mooi om alle lichtjes te zien vanaf het water. Het mannetje van de boot zei dat de laatste terug ging om 11.30. Priiima, konden wij nog even rondkijken daar. Kwamen terecht op een marktje met design/alternative producten; ik had daar zoo veel geld kunnen uitgeven. Maar ik heb me ingehouden. Toen we uiteindelijk weer terug wilden, zag de pier er een beetje dood uit. Geen boot. Oh ooh. Dan maar de bus? Op hoop van zegen bus 1 ingestapt voor 6 baht (45 baht is 1 euro) en duimen dat we op de goede plek uitkwamen. En ja hoor, we waren zo thuis. Ideaal, nog beter dan die boot!

Bangkok was heerlijk om te zijn die paar dagen. Het was dan wel bloedje warm en wel jammer dat we Songkran net mistten. Dat is het Thaise Nieuwjaars Festival: ook wel een groot watergevecht. Omdat het dan warmste periode van het jaar is veranderen de straten in één groot water slagveld; mensen staan klaar met bakken water en waterguns om elke random iemand die langs komt nat te gooien. Was een leuk vooruitzicht, maar helaas: did some wrong planning here!

In het busje naar het vliegveld zagen we de last glimpse of Thailand, and Asia. Ons eerste deel zit er echt op. Hoe benieuwd ik ook ben naar de rest, deze reis door Azië was wel echt genieten ten top. En daar was ik ook voor gekomen.

Inmiddels is part II of the world trip al begonnen. Van Azië op weg naar Australië. En dat was nog niet zo makkelijk. We gingen met een minivan naar de airport en hadden om 17.00 onze vlucht naar Taipei. We zaten helemaal vooraan van de economy class in front of the emergency door. We kregen direct een papiertje met instructies in de handen gedrukt die we moesten doorlezen en laten weten als we niet akkoord zouden gaan. Als we nou niet zouden crashen had ik er geen problemen mee om hier te zitten. Benen languit was best wel prettig. We hadden alleen een beetje vertraging. Dat was een kleine zorgen puntje. Toen we de landing gingen inzetten hadden we al halfuur vertraging en daar zou nog wat bijkomen door 'busy traffic'. Toen de wielen de grond raakten hadden we nog 20 min over. En toen moesten we eerst nog wachten tot alle oudjes uit de first class naar buiten gestrompeld waren voordat we eindelijk naar buiten konden sprinten. We kwamen aan op A1 en moesten naar D1; vanuit vliegtuig gezien was dat redelijk dichtbij, maar lopend viel vies tegen. We renden in notime door de terminal de bordjes naar D-gates volgend. En toen stonden we ineens in een doodlopende hal. Exit door, Fire alarm huh?? Waar moeten we heen. Oh wacht, een spoor; we moesten de skytrain nemen naar terminal 2. Interval of 4-minutes, tudumm tudumm tudumm. Dan is 4 minuten heeel lang. Eenmaal bij D aangekomen hadden we nog een laatste killing sprint van D5 naar D1. We renden dwars door wachtrijen heen naar een al verlaten D1. Alleen gelukkig stond er nog een steward die ons nog binnen liet en zo liepen we als laatsten een vol vliegtuig binnen. Door ons had deze nu ook een vertraging haha.

Goed begin van nieuwe gedeelte hè! We hebben het gelukkig gehaald en kwamen goed en wel in Sydney aan. Het hostel was ook makkelijk te vinden. We zitten alleen niet in dezelfde kamers, maar dat maakt niet uit. We hebben gelijk dezelfde dag een hele tour door de stad gelopen. Afgesloten met heeeerlijke sushi en een vuurwerkshow in Darling Harbor. Welcome to Australia!

Reis mee door Vietnam

De tien dagen die we in Vietnam spendeerden, voelden aan als tien uur. Ondanks dat we onwijs veel gedaan hebben, vloog de tijd als een speer voorbij. Een en al nieuwe indrukken en impressies maakten het een heus avontuur. In deze blog wil ik jullie meenemen op mijn trip door Vietnam.

We kwamen uit Laos en zaten in de bus te hobbelen door Vietnam. De bus reed door de bergen en aan de ene kant zag je hoge groene begroeide bergen en keek je aan de andere kant door je stoffige raampje dan zag je groene rijstvelden. Rijdend door kleine dorpjes met houten/golfplaten/rieten huisjes op palen was er genoeg te zien en het zou dan ook zonde zijn om een tukkie proberen te doen. Het uitzicht maakte de oncomfortabele rit helemaal goed. De rijstijl van de chauffeurs hier is namelijk heel... anders. Regels zijn meer zo van: de grootste en snelste heeft voorrang. En toeteren is hun favoriet. TUUUUT TUUUT, ik kom eraan dus je zorgt maar dat je aan de kant bent. Zo niet, dan TUUUUUUUUT ik nog drie keer zo hard en rijd je bijna aan. Dus dat. De tweede bus van Thanh Hue naar Hanoi was echt drie keer niks: door industrieel gebied in een TE overvolle bus met geen beenruimte was het echt een soort van afzien. Maar uiteindelijk was daar dan Hanoi, de hoofdstad van Vietnam gelegen in het noorden. Heel leuk dat we er waren, maar we stonden alsnog ergens in 'the middle of nowhere' op een verlaten busstation. Fijn, heel fijn, vooral die opdringerige taxichauffeurs om je heen die je tas bijna van je rug pakken.

De eerste verbazing van Vietnam is dus het verkeer. En dan verbazing in het kwadraat. Je loopt op de stoep (als er al nog plek is naast AL die motorbikes) en dan is het prima. Maar dan ga je oversteken. Je denkt: ooh handig een stoplicht! Maar stoplichten hier beteken: groen/i can go, oranje/i can go, rood/i can still go. Dus daar heb je geen drol aan. Voorzichtig zet je een stap naar voren, maar overal zoefen motorbikes langs je heen. Uiteindelijk is het maar gewoon lopen met je ogen dicht in de hoop dat je niet geraakt wordt. En verrassend genoeg gaat dat eigenlijk altijd goed. Of je wacht totdat een Vietnamees ook naar de overkant moet en loop je hem snel achterna. Toch heb je in het begin nog wel een paar paniekmomentjes midden op straat, maar na een paar keer oefenen en geen gekke bewegingen maken, loop je binnen de kortste keren nonchalant naar de overkant. Hanoi is niet echt een stad voor het bezoeken van toeristische attracties, maar het lopen door de stad is een attractie op zich. Je loopt door een steegje met aan beide kanten stalletjes met etenswaar. En dat ziet en ruikt niet bepaald smakelijk. Van rauw vlees tot fruit tot levende vissen. We lopen verder en gaan de hoek om en dan zie je voor je neus een scooter voorbij rijden met twee mensen en een deur; of 3 mensen plus nog twee kinderen; of twee mensen en een tafel; of een chauffeur en 5 biggetjes in een kooi. Letterlijk alles kan hier vervoerd worden op een motorbike, niks is te gek. Verder lopend door de stad ruik je kruidig eten en zie je mensen op plastic stoeltjes en tafeltjes langs de kant van de weg eten genietend van Pho bijvoorbeeld: typical vietnamese breakfast, soort van noodlesoep. De hele stad voelt heel Aziatisch aan en je komt weinig westerse invloeden tegen. Naast Vietnamees kom je ook veel Chinese gebouwen, winkels en tekens tegen.

Na een bbq op het dakterras van het hostel en een te kort nachtje, was het tijd voor Ha Long Bay! Het weer was nog steeds nog beetje aan het opknappen van de onweersbuien die we hebben gehad afgelopen dagen, maar ik liep al weer heel fanatiek in mijn korte broekje. Daar was een Vietnamees vrouwtje het alleen niet mee eens. Toen we zaten te wachten op onze minivan zat ik naast een vrouwtje die fruit zat te verkopen. Ineens had ik twee handen om m'n been heen en dan krijg te horen: 'ooooh big, biggg!' Uh jaa, I know dat ik geen mini beentjes heb zoals iedereen hier. En toen kwam er nog een schreeuw en heel veel Vietnamees gepraat en gelach met de andere vrouwtjes en wijzend naar mijn teennagels. En ja I know, ik kon wel een pedicure gebruiken, m'n nagellak fladderde er af. Al met al was ik blijkbaar een interessante verschijning daar op de vroege ochtend, maar ze bleven wel allemaal heel aardig en lachten om alles. Ha Long Bay zelf was Amazing. We hadden een cheap-ass bootcruise gekozen, maar dat maakt helemaal niks uit voor het uitzicht, alleen voor het eten (wat alsnog goed was) en de gids (die inderdaad geen woord zei). Met de wind door m'n haren (en kippenvel op m'n arm) sta ik bovenop de boot te genieten van de limestone rotsen die uit het water steken. Langzaam komen we dichterbij de 'floating village', waar ook echt mensen wonen in huizen drijvend op piepschuim blokken. Hier hadden we onze kajak break. En we waren niet de enige. Dat zorgde ervoor dat we zelfs hier op het water chaotische verkeerssituaties kregen en op elkaar in 'reden' etc. De rest van de dag was het genieten van het uitzicht en sloten we de dag af met een bezoekje aan een gigantische (UNESCO) grot inclusief lichtshow. Het was een heerlijk dagje en zeker de moeite waard om te bezoeken.

En toen was het al weer tijd om te vertrekken richting het zuiden. Met een hop-on hop-off bus ticket reden we slapend het land door. Sleeping buses zijn ideaal: het scheelt weer een overnachting, scheelt valuable tijd during the day en je kan languit liggen (dus slapen) in de bus. We hadden 4 verplichte stops en de eerste was Hue. Omdat we dezelfde dag nog doorgingen naar Hoi An hadden we drie uur om de stad te ontdekken. Met dank aan Mr. Bi en zijn motorbike skills vloog ik de hele stad door langs allerlei toeristische attracties voordat we weer door moesten. Het was onwijs heet dus een ritje achterop was nog verfrissend ook en we kwamen door de mooiste straatjes/steegjes en paden. Maar onze eindbestemming was toch echt Hoi An dus we gaan weer languit in de bus.

Hoi An is een heel oud en goed bewaard gebleven havenstadje en daarmee ook net zo toeristisch. 's Avonds is het leukste met alle restaurantjes en barretjes aan het water met hun lichtjes en lampionnetjes. Alles reflexteerde ook nog eens in het water. In totaal bleven we daar ook maar twee dagen, maar die hebben we goed besteed. Wanneer je door de stad loopt wordt je omringd door winkeltjes waar je kleding kan laten maken. Van suits tot leren jassen of harembroeken. Het zag er allemaal heel verleidelijk uit om iets perfect passends te laten maken, maar ik heb me kunnen inhouden. We lopen rustig door naar de waterkant en zoeken verkoeling op een terrasje voor een ontbijtje. En dan bestel je een kopje koffie en dan krijg je dit: een glas waarop een soort filter mechanisme staat dat wanneer de koffie op tafel wordt gezet het nog bezig is met 'zetten'. Het klink allemaal heel spannend, maar het resultaat valt vies tegen. De rest van de dag lopen we rustig te snuffelen tussen de souvenirtjes en straatjes en heb ik nog een duik genomen in ons zwembad.

Wanneer je iets koopt hier, is het het zeker waard om te onderhandelen. Toen ik iets wilde kopen en om de prijs vroeg begon ze met 380.000. Ja ammehoela dat gaan we niet doen. Uiteindelijk heb ik het gekregen voor 120.000 dong. Hatsee.

Hoi An ligt aan de kust dus een dagje strand kon niet ontbreken. Na een fiets gehuurd te hebben waagden we ons nu zelf ook in het verkeer. Gelukkig was het hier rustiger dan Hanoi en hebben we het overleefd. Fietsend langs het water en de rijstvelden rijd je door kleine dorpjes wat het tochtje extra leuk maakt. Onderweg kwamen we een energieke Duitser tegen die wel een mooi strand wist te vinden. En dat was het ook! Heel rustig, lekker ligbedden, aardig vrouwtje die een restaurantje daar runde (we mochten zelfs even bij d'r thuis douchen na het zwemmen); helemaal top. Het enige minpuntje was dat we wel de hele dag die Duitser achter ons aan hadden.

Om 5 uur stonden we weer op het busstation voor ons volgende ritje. Uit ervaring weet ik dat het niet prettig is als je net in de bus ligt en je naar de wc moet. Alleen elke wc hier in Azië is weer een verrassing. De ene keer is het wel een 'normale', of toch een hurktoilet. Doorspoelen met een kommetje water of soms helemaal gewoon niet. Heb je pech dan krijg je alleen een richeltje tegen de muur waar het uiteindelijk wel moet wegstromen. Heel onsmakelijk allemaal, maar veel keus heb je vaak niet. Lang leve de desinfecterende handgel voor nog een beetje hygiene.

Next stop: Nha Thrang, beter gezegd: Klein Rusland. Deze badplaats staat vol met gigantische hotels en resort's vol met Russen. Zelfs de lokale mensen spreken hier soms beter Russisch dan Engels. Dit voelt dus niet heel Aziatisch aan als je hier rondloopt. Het voelt sowieso niet zo vriendelijk aan als je hier rondloopt. We hebben deze twee dagen dan ook gevuld met niks doen en chillen aan het strand. De eerste dag hebben we ons nog gewaagd aan een tempel met een gigantische witte Buddha op een heuvel, alleen het was simpelweg te warm om verder nog iets actief te doen. Beach it is then. En dat beviel me prima. Na bijna alle dagen wel druk geweest te zijn, kon ik hier heerlijk van genieten.

Moving on komen we al aan bij de laatste bestemming van Vietnam: Ho Chi Minh City, ook wel bekend als Saigon. Het was weer een vroegertje dus we moesten nog even wachten met inchecken. Na een kleine wandeling kwam ik er al wel achter dat deze stad veel meer Westerse invloeden heeft dan Hanoi. Hier zijn in de oorlog dan ook de Amerikanen en Fransen geweest die vele gewoontes hebben achtergelaten. Waar je in Hanoi alleen Vietnamese zaakjes en restaurantjes vind, kun je hier zo een broodje bij de Subway halen. Ook qua gebouwen is HCMC een veel modernere stad. Hier zie je wel hoge skyscrapers, moderne business offices en grote, luxe hotels. Het toerisme gehalte ligt hier dan ook een stuk hoger dan in het noorden. De eerste dag zijn we naar het War Remnant Museum geweest: hét museum over de Vietnamese oorlog tussen de Vietcong en de Fransen en Amerikanen. Hier hing het vol met foto's over alles wat met de oorlog te maken heeft. Sommige foto's waren echt wel heftig. In VWO-6 was mijn examen onderdeel ook de Vietnam oorlog, maar die stof kwam lang niet in de buurt van wat ik hier allemaal zag. Foto's over hoe Amerikanen de Vietnamezen behandelden, over slagvelden waar het er hard aan toe ging en over de gevolgen van de Amerikaanse methodes van vechten: Agent Orange. Dit chemical zorgde ervoor dat er niks kon groeien waardoor ze beter zicht kregen op de grond en de vietcong zich niet meer konden verstoppen. Wat ze niet door hadden was dat dit zo schadelijk was voor mensen dat tot op de dag van vandaag nog mensen misvormd zijn. Die foto's zeiden wel genoeg over wat voor hel het was in die tijd. Buiten waren tanks en helicopters uitgestald en de verschillende manieren van gevangen nemen nagebouwd. Daar wordt je gewoon spontaan misselijk van. Daar rondlopen is het moeilijk te begrijpen dat het allemaal echt gebeurd is en dat het eigenlijk nog steeds gebeurd tot op de dag van vandaag, alleen dan misschien in andere landen op aarde.

Dat was dus een heftige middag. En de volgende dag gingen we er verder op door: dagtrip naar de Cu Chi Tunnels. Het was ongeveer een uurtje rijden (waar we drie uur over deden) naar het Cu Chi gebied. Dit was tijdens de oorlog compleet verwoest door de Agent Orange. Geen boom stond meer overeind en geen dier leefde daar nog. Rijdend door dit gebied nu zie je wel weer bomen, maar niet zoals wij een bos kennen. De bomen staan hier allemaal in rechte rijen, waardoor je goed kan zien dat ze hier kunstmatig zijn geplant na de oorlog. Cu Chi was de 'free-zone of bombing' voor de Amerikanen. Ze konden niet met bommen landen dus als ze ze kwijt moesten was dit het gebied om ze te droppen. 'Hier zitten toch alleen maar Vietcong, dus dat komt goed uit.' Lopen door het bos zie je dan ook nog vele kraters. Maar waar het om ging waren de tunnels. Als vlucht methode moesten ze wel onder de grond leven en hebben de vietcong een heel tunnel netwerk gegraven. We kwamen aan bij een authentiek stukje tunnel dat nog intact was. De ingang was heel klein en alleen te vinden als je t wist. Onze gids Jackie was een awesome gids en vertelde heel veel verhalen. Van hem mochten we ook de tunnel in. Het was maar iets van 10 meter, maar je zou er 1,5 minuut over doen. Je moest een licht bij je hebben en onthouden: 'first right, second left'. Anders zou je er niet uit komen. Je moest er languit met je armen omhoog in anders zou het niet passen en zou je vast komen te zitten. Eenmaal binnen moest je kruipend vooruit schuifelen. 'First right, second left'. Okee gaan we dan. Mensen met claustrofobie zouden dit niet overleven. Schuifelend over bladeren vooruit, wil je terug dan zou het niet eens kunnen, want er is geen ruimte om te keren. Okay, hier rechts. Shit, licht uit. Niet handig dat touchscreen hier beneden. Okay, splitsing, dan moet ik nu links. Wanneer ik m'n hoofd nog een keer naar rechts draai zie ik wel twintig vleermuizen me aankijken met die kleine oogjes. Ahh, best schattig. Nee door, het wordt steeds benauwder hier dus tijd voor frisse lucht. En jaa, daar was de trap naar boven! Hoe heftig dit kleine stukje al was, moet ik er niet aan denken hoe die Vietnamezen dat deden. Respect voor hoe zij hier konden leven. Het heeft er wel voor gezorgd dat ze niet verslagen werden. Verder lopend vertelde Jackie steeds meer over traps, mines, tanks en de manier van leven toen. Er was ook nog een andere tunnel die ze meer toegankelijker hebben gemaakt voor toeristen. Deze was echter wel 200 meter lang; wel 10cm groter en met verlichting, maar voor mij was die alleen alsnog zeer krapjes wat resulteerde in zere, rode knieën en gigantische spierpijn de volgende dag en de dagen erna. Maar dat had ik er wel voor over. Hoe erg het allemaal is geweest, het was heel interessant om hier heen te gaan en meer te weten te komen en te zien hoe het toen geweest moet zijn. Na alles gezien te hebben kom je er wel achter wat voor nutteloze, vieze oorlog de Amerikanen hebben gevoerd op een hele gruwelijke manier.

Maar we hebben ook vrolijkere dingen gedaan in HCMC. 's Avonds hebben we door de stad geslenterd en kwamen we uit bij het hoogste gebouw van de stad, met een skydeck. Ik weet al niet meer hoeveel verdiepingen die had (m'n geheugen laat me nu al af en toe in de steek na zulke drukke dagen), maar het was hooooog. Waar je ook keek, overal zag je gekleurde neon lichten die de stad prachtig verlichtten.

Het weer hier is zo ontzettend warm en benauwd, dat ik het liefst wel vier keer per dag wil douchen. En zo'n kleine kledingkeuze is ook niet heel makkelijk wanneer je na twee minuten al weer helemaal bezweet bent. Maar dat hoort bij het reizen natuurlijk! If that means I can see the world, I don't mind living out of a suitcase.

Lao, o Laos.

Eeeen, ik zit weer in de bus. Raampje open, muziekje aan, perfecte setting om mn nieuwe blog te schrijven. Alhoewel het wel onwijs hobbelt. Chauffeur 1 is prima: kampioen slalommen naar mijn idee. En dat is wel nodig wanneer er om de tien meter weer een gat in de weg zit en wanneer af en toe het asfalt ophoudt. Chauffeur 2 daarentegen vind het allemaal wel prima en rijd gewoon met volle vaart vooruit zonder enig uitwijken. Hoppa, weer met hoofd bijna tegen plafond. Gaat een stuk sneller, maar voelt wel aan als een ritje in de Goliath.

Anyways, back to the beginning. Na twee intensieve weken in Chiang Mai heb ik de bus gepakt naar Vientiane, Laos. Het was een minivan voor 12 pers waar we maar met zn drieen in zaten. Languit dus. Grensovergang ging soepel, na weer een paar Baht armer, en we kwamen vroeg in de ochtend in de stad aan. Wij met ons slaaphoofd op zoek naar een hostel en de eerste die we tegen kwamen zag er goed uit en was nog goedkoop ook!

Vientiane is de capital of Laos, maar is lang niet zo groot als je denkt. In totaal zijn we er drie dagen geweest en hebben alles gezien, sommige dingen wel meer dan een keer. Vroeger heeft La France hier huisgehouden in Laos en dat is te merken. De sfeer is heel anders dan in Thailand, de 'lay-out' van de stad ziet er anders uit (echt alsof je in Frankrijk loopt af en toe, inclusief Arc de Triomph, jawel!) en de fransen hebben hier heerlijke bakkerijen achtergelaten. Dus het tijdperk van rijst/noedels als ontbijt, lunch én diner is voorbij. Niet dat het niet lekker was, i really loved it, but een sandwich met kip ging er ook goed in.

In totaal hebben we dus drie dagen in Vientiane gespendeerd. Veel langer dan nodig, en gepland, maar het aanvragen van ons visa voor Vietnam bij de ambassade ging niet zo smooth. Ten eerste, waren ze dicht op zondag en konden we pas maandag gaan. Daar stonden we dan ook toen de deuren open gingen alleen konden we m pas de volgende dag 5pm ophalen. Bummer. En dat vonden de 30 andere reizigers ook. Ons laatste dagje Vientiane was bloedje heet. Ik heb dan ook niet meer gedaan dan in hostel te chillen met een fles water en een ventilator.

Na eindelijk ons visa op zak te hebben vertrokken we met de 'sleeping bus' naar Luang Prabang. Geniaal idee die bus, er zijn soort van stapelbedden achter elkaar waar je met z'n tweeen op ligt. Inclusief kussen, deken en flesje water. Scheelt dat Suus en ik samen reizen, want ik had net zo goed een dikke Duitser of een vies Thais mannetje naast me kunnen hebben bijvoorbeeld. Rond een uurtje of 8 uur in de ochtend waren we er. We konden pas om 11 uur inchecken dus dan maar ontbijten, stadje verkennen en heuvel beklimmen. Ik wil niet weten hoeveel trappen ik nu al gelopen heb, maar word er al moe van als ik er aan denk. Enige voordeel is, is dat ik waarschijnlijk een topconditie heb als ik terug ben.

Okay moving on, Luang Prabang staat bekend als relaxt laid back stadje en mooie natuur met watervallen. Dat relaxte merkte ik al wel toen ik door het stadje liep, die watervallen waren dus aan de beurt. Aangezien het al na de middag was, besloten we om de op een na mooiste watervallen te bekijken en dan morgen de mooiste. Een tuktuk bracht ons een eind op weg naar de rivier, van waar we verder moesten per boot. Althans, bootJE: heel smal, lang en heel laag. Maar het werkte prima en bracht ons veilig naar de olifanten. Ja, olifanten! Maar daar kwamen we niet voor. De waterval bleek alleen een tegenvaller; door het droge seizoen was er eigenlijk geen water meer over om naar beneden te vallen dus was het een beetje een dooie bedoening. Helaas. We zijn wel even wezen rondkijken en kwamen een grot tegen. Was deze trip dus niet voor niks gelukkig. Maar volgende x beter. En dat was het ook: Kuang Si Falls. We hadden een deal gesloten met een minivan met airco die ons erheen bracht, met nog 9 anderen. Deze waterval was echt heel mooi. We begonnen onderaan met kleine watervalletjes en verschillende niveaus. En zo liep je door de jungle verder omhoog naar de 'big boy'. En die was de moeite waard! Ik ga niet eens een poging doen om het te omschrijven, je moet er gewoon geweest zijn. Wij gingen natuurlijk weer sportief doen en naar boven klimmen. Wat nog een best lastige klus was. Heel steil en glad door de limestones. Eenmaal boven kwamen we wel op de top van de waterval en kon je van de ene kant naar de andere kant lopen. Hoe rustig het water daar is, zo hard klettert t een paar meter verderop naar beneden. We gingen langs de andere kant weer naar beneden. Ik heb niet eens de moeite gedaan m'n schoenen weer aan te doen, want op blote voeten had ik nog meer grip dan op m'n schoentjes. En dat beviel me goed eigenlijk. Uiteindelijk ben ik ook nog van een kleinere waterval afgesprongen en wezen zwemmen. Terwijl ik met iemand stond te kletsen voelde ik van alles aan mn benen en werd ik een beetje paranoia. Time to go.

De laatste avond zijn we de rivier overgestoken (zijtak van de Mekong) over een bamboe brug. Deze brug bouwen ze elk jaar opnieuw, want wordt ook elk jaar vernietigd door het water wanneer het regenseizoen begint. Aan de overkant zat een heel schattig en mooi restaurantje waar we heerlijk gegeten hebben.

In het dorpje/stadje zelf is het 's avonds ook zeer gezellig. Wij zitten bij het oude gedeelte van de stad waar een straat vol restaurantjes en een night market zit. Daar verkopen ze hele leuke dingetjes die allemaal niet in mn tas passen. Grr. Wat wel heel leuk was, was dat er een live bandje speelde in een van de restaurants. Klonk heel gezellig. En dat was ons bezoek aan Luang Prabang al weer. De volgende dag namen we een dagbus naar Sam Nuea. Tussen de locals. We waren uiteindelijk met 5 foreigners in de bus. Het was weer een bumpy ride. En niet alle wegen waren geasfalteerd dus het werd aardig stoffig. Heel veel mensen lopen hier met een fancy mondkapje rond en die had ik ook wel kunnen gebruiken. We stopten voor een lunch in Nong Khiaw. We maakten alleen niet de goede keus om een broodje te bestellen bij de hippie van een hostel, want dat ging allemaal niet zo snel. Na een boze buschauffeur zaten we wel met broodje in de bus uiteindelijk!

In Sam Nuea aangekomen stonden we daar met 5 blanken op een verlaten busstation. Het was ook gewoon koud en ik stond daar te bibberen in m'n korte broekje. We hebben samen een tuktuk naar beneden genomen op zoek naar een hostel. Alles was al bijna dicht en verlaten, maar we vonden er een. Met een niet engels-sprekende jongen boekten we onze kamers. De heren namen een kamer voor 2 voor 120.000 kip en wij kregen een kamer voor 3 voor 100.000 kip. Ik snapte de logica niet helemaal, maar had wel lekker een bed.

De volgende dag, onze laatste dag Laos was de meest interessantste. Na een gigantisch ontbijt voor maar 1,50 namen we een tuktuk naar Vieng Xai. Die specifieke tuktuk was alleen niet de meest slimme keuze. Toen we erin zaten wilde die al moeilijk starten, dat had een teken moeten zijn. Het had 's nacht onwijs hard geregend en geonweerd dus de wegen waren nat. Toen we de berg op reden hield de tuktuk er ineens mee op en kon hij niks meer doen behalve sturen. We gleden steeds sneller achteruit en de chauffeur heeft ons tot stilstand gebracht door tegen de berg aan te rijden. We moesten allemaal even van de schrik bekomen, maar konden er uiteindelijk nog wel om lachen. Het vervelendste was nog wel dat het regende en we op een bergweg stonden met een kapotte tuktuk. Onze chauffeur was wel zo vriendelijk om een nieuwe, wel betrouwbare, tuktuk te bellen voor ons. And off we go again! Bij de cave visitor center aangekomen hadden we nog een uur om te wachten, dus dat werd lunch. Een heerlijke noodle soup en kop thee om op te warmen.

We kregen een persoonlijke tour door de grotten aangevuld met een audiotour. In deze omgeving hebben 20.000 mensen in grotten geleefd tijdens 1964 tot 1973. Negen jaar lang, tijdens de oprichting van de Pathet Lao, heeft Amerika dit gebied gebombardeerd. Mensen konden overdag niet naar buiten en moesten 's nachts op het land werken en eten koken voor de rest van de dag. Tijdens de audiotour hoorde je ook verhalen van Lao mensen die het hebben meegemaakt. We hebben in totaal 6 grotten gezien, die omgetoverd waren tot leefbare 'huizen'. Ik kan nog zoveel meer hierover vertellen, want het is een interessant, maar onbekende 'oorlog' geweest daar. Waar ik nog het meest geraakt door werd waren alle persoonlijke verhalen en het feit dat Laos 'the most heavily bombed country in the world' is...

Op de terugweg hebben we een Frans vrouwtje opgepikt om mee terug te gaan die we tijdens de lunch ontmoetten. Zij was al redelijk oud en klaar met werken volgens mij en reisde nu maar de wereld rond. Ze was nu alleen in Zuid-Oost Azie, maar na een gesprek kwamen we erachter dat ze al meer van de wereld gezien heeft dan je kan indenken.

De volgende dag hadden we onze laatste busreis in Laos. Het was allemaal een beetje onduidelijk. We zouden naar het busstation moeten, maar toen we ons guesthouse uitliepen stond daar een bus voor onze neus met 'Láo-Viêt Nam' erop. Dat zou 'm toch moeten zijn dan. En ja hoor, we hebben net zo lang gewacht totdat de chauffeur wakker werd en toen konden we mee. Deze bus fungeerde naast persoonsvervoer ook als pakketdienst. Er ging van alles mee: mensen kwamen langs met pakketjes, of gaven de chauffeur alleen geld, of kregen ineens geld. Ik snapte er niet veel van hoe het in elkaar stak, maar onderweg zag het er naar uit dat het werkte. Soms stond daar ineens iemand langs de kant van de weg op z'n pakketje te wachten. Interessant. Wat ook interessant was, was dat iedereen doodleuk pijp zaten te roken. En niet de pijp die wij kennen, een tikkie groter. En de chauffeur deed doodleuk mee. Na ja, ik kwam veilig bij de grens van Vietnam aan dus hij heeft z'n plicht gedaan. We hebben officieel ons eerste land van onze reis voorgoed achter ons gelaten en gaan verder in Vietnam. Maar dat in een volgend verhaal...