Ohakune. De naam zegt helemaal niks en dat zegt dus al genoeg; het dorpje stelde ook niet veel voor. Maar toch waren het een paar mooie dagen! We kwamen aan met een minibusje dwars door het Tongariro National Park wat een World Heritage Site is. En daar hadden ze wel gelijk in. Het was een hele mooie rit door bossen, bergen, heuvels en vlaktes. We zaten al maar met z'n 5'en in het busje en toen gingen er ook nog eens 3 uit waardoor wij de enige waren die door gingen maar Ohakune. Toen we daar aankwamen stopten we bijna vlak voor ons hostel. Verder kon ook bijna niet, want dan was je het dorp al weer uit. Er was zowaar een supermarkt, een bank, een restaurant, een info center en that's about it. Niet heel spectaculair dus. De view daarentegen was wel heel mooi! Het dorp keek recht uit op de bergen die bedekt waren met sneeuw. Helemaal met zonsondergang (die elke avond de lucht 'on fire' zette) was het een mooi plaatje om te zien. We zaten in een soort van lodge waar een hele luxe keuken in zat, mooie badkamer en grote woonkamer. Dat was wel even chill, zulke luxe. Ik heb die dag dan ook niet meer gedaan dan met een kop thee en een chill broek in het huisje zitten.

We hadden twee hele dagen in Ohakune waarvan we er een zouden besteden aan de Tongariro Crossing, dé wandeling die je gedaan moet hebben als je daar bent. Alleen het moet wel goed weer zijn anders is het te gevaarlijk. En vrijdag was het nog niet zo lekker, maar zaterdag zou dé dag zijn om het te doen. Vrijdag moesten we eerst nog van kamer wisselen: de laatste twee nachten hadden we via onze busticket geboekt (zat bij de prijs in) en das niet zo'n luxe kamer helaas. Bedden uit jaar 0 in een retro hok met een gigantische kier onder de deur. En als het nou 30 graden was, maar dat was het helaas niet. Ik denk dat ik de tijd dat we in Ohakune waren het bijna de hele tijd koud heb gehad. Overdag hebben we onze trip naar Fiji maar even geboekt en daarna zijn we nog een stukje gaan lopen. Het dorp ben je binnen drie stappen doorheen, maar er zou ook nog een walk zijn door het bos vlakbij. Er stond weer een bord met: 'pas op voor kiwi's', maar die hebben we helaas niet gezien (voor de duidelijkheid; ik bedoel de dieren, niet het fruit. Google maar, ik wist het eerst ook niet). Anyways, het pad was echt heel mooi. Je loopt daar door een soort van regenwoud: heel groen, dichtbegroeid en heel veel verschillende soorten planten en bomen. Doordat het ook nog geregend had, glom alles ook nog eens. Op de terugweg naar ons hostel, zijn we nog maar even inkopen gaan doen voor de Tongariro Crossing die we de volgende dag gingen doen: water, brood, muesli bars en ... handschoenen! Jawel, het kan heel koud worden en je moet goed voorbereid zijn schreeuwen ze overal en ja, het is eigenlijk al winter hier dus dat snap ik ook wel.

Na een rustig avondje en vroeg naar bed zaten we om 7 uur 's ochtends in de shuttle bus die ons naar het beginpunt zou brengen en ons aan het einde aan de andere kant weer zou ophalen. Het was wel grappig om te zien dat sommige mensen echt hele backpacks meehadden en winter gear aan en anderen sportbroekje en gympen. Ik was in ieder geval blij met m'n North Face schoenen!

Bij de start kregen we nog een kaartje mee en een hele uitleg en waarschuwingen voor onderweg, maar vooral een 'geniet ervan en maak veel foto's'. Het groen stoplicht voor 'volcano risk normal' knipperde gelukkig dus, off we go! Het zou een wandeling worden van ongeveer 6-8 uur. Het eerste deel liepen we naar de Soda Springs waarna we gingen klimmen naar de ... Dit was het laatste punt om terug te keren: borden met o je wel de goede gear mee had, of het weer betrouwbaar is, of de vulkaan rustig genoeg was enz. Allemaal prima lijkt me dus tijd om te klimmen. Het was een zware klim, maar uiteindelijk viel het nog mee toen we boven waren. Je had een heel mooi uitzicht over de vulkaan en de omgeving, de besneeuwde top en de krater in de verte. Het was nog een beetje bewolkt dus dat was wel jammer. Tijd voor de tweede klim: heel steil, glad van ijs/sneeuw en zwaaaaaaar aaaah. We waren niet de enigen en was ook niet de enige gelukkig die het zwaar had, dat gaf me weer moed. Onderweg vroeg iemand zo aan me: 'where are you going?' Uhhh de top? 'Oh okay cool!' Juist ja, goed gesprek.

Eenmaal boven was het onbeschrijfelijk. We stonden echt op een top, veel ruimte was er niet. En dan stond er ook nog een groot bord met 'VOLCANO HAZARD' in het midden. Scheelt dat er niet zoveel mensen waren! Aan de ene kant had je uitzicht op de besneeuwde steile top, aan de andere kant keek je recht in de Red Crater en draaide je je weer om dan keek je uit over de Emerald Lakes. Dat waren twee kleine meertjes met een bizar blauw/groene (emerald) kleur. Het was echt heel mooi. Ik heb dan veel bergen bewandeld vroeger op vakantie, maar dit was wel van een heel andere soort. Je zeg zelfs nog stoom uit de berg komen, omdat hij nog wel soort van actief is. Ik zou nog heel wat onsamenhangdende beschrijvingen kunnen geven, maar kort gezegd was het echt amazing.

De weg maar beneden duurde naar mijn gevoel uren. Heel veel slingerend naar beneden. Dat duurde nog bijna langer dan de weg omhoog. We eindigden in het bos en kwamen uit op de car park aan de andere kant van de crossing. Daar moesten we nog even wachten op onze shuttle terug, maar we hadden geluk en konden met een ander busje mee.

Terug in de lodge hebben we onze crossing en het feit dat we nog maar 100 dagen over hebben stijlvol 'gevierd' met kebab en apple cider. Er is geen hol te doen in dit gat dus moesten we er zelf maar wat van maken.

De volgende dag hadden we onze laatste bus naar Wellington, de hoofdstad van Nieuw-Zeeland. Daar zouden we Danielle, waar we in Auckland verbleven, weer ontmoeten. Zij was bij haar broer op bezoek en daar zouden we ook mogen slapen. Chill! Met onze backpacks meeten in een bar en aan eind van de avond terug naar hun huis. Hij en z'n vrienden hadden een studentenhuis. Ze wonen daar met z'n vieren en er bleven nog twee anderen slapen dus uiteindelijk sliepen we met z'n vieren in de woonkamer. Ik was allang blij dat we een (gratis) slaapplek hadden. :)

De volgende dag hebben we Wellington maar even bekeken. Het was best frisje en na een tijdje rondlopen zijn we het Te Papa Museum in gegaan. Dat was het museum of Nieuw-Zeeland over dieren, geografische ligging en natuurrampen, maori's enzo. Eigenlijk alles wat beetje met NZ te maken heeft. Er was ook een afdeling over aardbeving en je kon zelf een aardbevingen experiencen. Dat was een heel raar gevoel! Kan me zeker voorstellen dat het heel angstaanjagend moet zijn geweest!

Aan het eind van de dag kregen we een lift naar de airport en vlogen we weer terug naar Auckland van waar we onze vlucht maar Fiji hebben. Ik ben wel toe aan Fiji, want zit al een paar dagen te bibberen van de kou. Op naar de zon mwuhahahaha.