Eeeen, ik zit weer in de bus. Raampje open, muziekje aan, perfecte setting om mn nieuwe blog te schrijven. Alhoewel het wel onwijs hobbelt. Chauffeur 1 is prima: kampioen slalommen naar mijn idee. En dat is wel nodig wanneer er om de tien meter weer een gat in de weg zit en wanneer af en toe het asfalt ophoudt. Chauffeur 2 daarentegen vind het allemaal wel prima en rijd gewoon met volle vaart vooruit zonder enig uitwijken. Hoppa, weer met hoofd bijna tegen plafond. Gaat een stuk sneller, maar voelt wel aan als een ritje in de Goliath.

Anyways, back to the beginning. Na twee intensieve weken in Chiang Mai heb ik de bus gepakt naar Vientiane, Laos. Het was een minivan voor 12 pers waar we maar met zn drieen in zaten. Languit dus. Grensovergang ging soepel, na weer een paar Baht armer, en we kwamen vroeg in de ochtend in de stad aan. Wij met ons slaaphoofd op zoek naar een hostel en de eerste die we tegen kwamen zag er goed uit en was nog goedkoop ook!

Vientiane is de capital of Laos, maar is lang niet zo groot als je denkt. In totaal zijn we er drie dagen geweest en hebben alles gezien, sommige dingen wel meer dan een keer. Vroeger heeft La France hier huisgehouden in Laos en dat is te merken. De sfeer is heel anders dan in Thailand, de 'lay-out' van de stad ziet er anders uit (echt alsof je in Frankrijk loopt af en toe, inclusief Arc de Triomph, jawel!) en de fransen hebben hier heerlijke bakkerijen achtergelaten. Dus het tijdperk van rijst/noedels als ontbijt, lunch én diner is voorbij. Niet dat het niet lekker was, i really loved it, but een sandwich met kip ging er ook goed in.

In totaal hebben we dus drie dagen in Vientiane gespendeerd. Veel langer dan nodig, en gepland, maar het aanvragen van ons visa voor Vietnam bij de ambassade ging niet zo smooth. Ten eerste, waren ze dicht op zondag en konden we pas maandag gaan. Daar stonden we dan ook toen de deuren open gingen alleen konden we m pas de volgende dag 5pm ophalen. Bummer. En dat vonden de 30 andere reizigers ook. Ons laatste dagje Vientiane was bloedje heet. Ik heb dan ook niet meer gedaan dan in hostel te chillen met een fles water en een ventilator.

Na eindelijk ons visa op zak te hebben vertrokken we met de 'sleeping bus' naar Luang Prabang. Geniaal idee die bus, er zijn soort van stapelbedden achter elkaar waar je met z'n tweeen op ligt. Inclusief kussen, deken en flesje water. Scheelt dat Suus en ik samen reizen, want ik had net zo goed een dikke Duitser of een vies Thais mannetje naast me kunnen hebben bijvoorbeeld. Rond een uurtje of 8 uur in de ochtend waren we er. We konden pas om 11 uur inchecken dus dan maar ontbijten, stadje verkennen en heuvel beklimmen. Ik wil niet weten hoeveel trappen ik nu al gelopen heb, maar word er al moe van als ik er aan denk. Enige voordeel is, is dat ik waarschijnlijk een topconditie heb als ik terug ben.

Okay moving on, Luang Prabang staat bekend als relaxt laid back stadje en mooie natuur met watervallen. Dat relaxte merkte ik al wel toen ik door het stadje liep, die watervallen waren dus aan de beurt. Aangezien het al na de middag was, besloten we om de op een na mooiste watervallen te bekijken en dan morgen de mooiste. Een tuktuk bracht ons een eind op weg naar de rivier, van waar we verder moesten per boot. Althans, bootJE: heel smal, lang en heel laag. Maar het werkte prima en bracht ons veilig naar de olifanten. Ja, olifanten! Maar daar kwamen we niet voor. De waterval bleek alleen een tegenvaller; door het droge seizoen was er eigenlijk geen water meer over om naar beneden te vallen dus was het een beetje een dooie bedoening. Helaas. We zijn wel even wezen rondkijken en kwamen een grot tegen. Was deze trip dus niet voor niks gelukkig. Maar volgende x beter. En dat was het ook: Kuang Si Falls. We hadden een deal gesloten met een minivan met airco die ons erheen bracht, met nog 9 anderen. Deze waterval was echt heel mooi. We begonnen onderaan met kleine watervalletjes en verschillende niveaus. En zo liep je door de jungle verder omhoog naar de 'big boy'. En die was de moeite waard! Ik ga niet eens een poging doen om het te omschrijven, je moet er gewoon geweest zijn. Wij gingen natuurlijk weer sportief doen en naar boven klimmen. Wat nog een best lastige klus was. Heel steil en glad door de limestones. Eenmaal boven kwamen we wel op de top van de waterval en kon je van de ene kant naar de andere kant lopen. Hoe rustig het water daar is, zo hard klettert t een paar meter verderop naar beneden. We gingen langs de andere kant weer naar beneden. Ik heb niet eens de moeite gedaan m'n schoenen weer aan te doen, want op blote voeten had ik nog meer grip dan op m'n schoentjes. En dat beviel me goed eigenlijk. Uiteindelijk ben ik ook nog van een kleinere waterval afgesprongen en wezen zwemmen. Terwijl ik met iemand stond te kletsen voelde ik van alles aan mn benen en werd ik een beetje paranoia. Time to go.

De laatste avond zijn we de rivier overgestoken (zijtak van de Mekong) over een bamboe brug. Deze brug bouwen ze elk jaar opnieuw, want wordt ook elk jaar vernietigd door het water wanneer het regenseizoen begint. Aan de overkant zat een heel schattig en mooi restaurantje waar we heerlijk gegeten hebben.

In het dorpje/stadje zelf is het 's avonds ook zeer gezellig. Wij zitten bij het oude gedeelte van de stad waar een straat vol restaurantjes en een night market zit. Daar verkopen ze hele leuke dingetjes die allemaal niet in mn tas passen. Grr. Wat wel heel leuk was, was dat er een live bandje speelde in een van de restaurants. Klonk heel gezellig. En dat was ons bezoek aan Luang Prabang al weer. De volgende dag namen we een dagbus naar Sam Nuea. Tussen de locals. We waren uiteindelijk met 5 foreigners in de bus. Het was weer een bumpy ride. En niet alle wegen waren geasfalteerd dus het werd aardig stoffig. Heel veel mensen lopen hier met een fancy mondkapje rond en die had ik ook wel kunnen gebruiken. We stopten voor een lunch in Nong Khiaw. We maakten alleen niet de goede keus om een broodje te bestellen bij de hippie van een hostel, want dat ging allemaal niet zo snel. Na een boze buschauffeur zaten we wel met broodje in de bus uiteindelijk!

In Sam Nuea aangekomen stonden we daar met 5 blanken op een verlaten busstation. Het was ook gewoon koud en ik stond daar te bibberen in m'n korte broekje. We hebben samen een tuktuk naar beneden genomen op zoek naar een hostel. Alles was al bijna dicht en verlaten, maar we vonden er een. Met een niet engels-sprekende jongen boekten we onze kamers. De heren namen een kamer voor 2 voor 120.000 kip en wij kregen een kamer voor 3 voor 100.000 kip. Ik snapte de logica niet helemaal, maar had wel lekker een bed.

De volgende dag, onze laatste dag Laos was de meest interessantste. Na een gigantisch ontbijt voor maar 1,50 namen we een tuktuk naar Vieng Xai. Die specifieke tuktuk was alleen niet de meest slimme keuze. Toen we erin zaten wilde die al moeilijk starten, dat had een teken moeten zijn. Het had 's nacht onwijs hard geregend en geonweerd dus de wegen waren nat. Toen we de berg op reden hield de tuktuk er ineens mee op en kon hij niks meer doen behalve sturen. We gleden steeds sneller achteruit en de chauffeur heeft ons tot stilstand gebracht door tegen de berg aan te rijden. We moesten allemaal even van de schrik bekomen, maar konden er uiteindelijk nog wel om lachen. Het vervelendste was nog wel dat het regende en we op een bergweg stonden met een kapotte tuktuk. Onze chauffeur was wel zo vriendelijk om een nieuwe, wel betrouwbare, tuktuk te bellen voor ons. And off we go again! Bij de cave visitor center aangekomen hadden we nog een uur om te wachten, dus dat werd lunch. Een heerlijke noodle soup en kop thee om op te warmen.

We kregen een persoonlijke tour door de grotten aangevuld met een audiotour. In deze omgeving hebben 20.000 mensen in grotten geleefd tijdens 1964 tot 1973. Negen jaar lang, tijdens de oprichting van de Pathet Lao, heeft Amerika dit gebied gebombardeerd. Mensen konden overdag niet naar buiten en moesten 's nachts op het land werken en eten koken voor de rest van de dag. Tijdens de audiotour hoorde je ook verhalen van Lao mensen die het hebben meegemaakt. We hebben in totaal 6 grotten gezien, die omgetoverd waren tot leefbare 'huizen'. Ik kan nog zoveel meer hierover vertellen, want het is een interessant, maar onbekende 'oorlog' geweest daar. Waar ik nog het meest geraakt door werd waren alle persoonlijke verhalen en het feit dat Laos 'the most heavily bombed country in the world' is...

Op de terugweg hebben we een Frans vrouwtje opgepikt om mee terug te gaan die we tijdens de lunch ontmoetten. Zij was al redelijk oud en klaar met werken volgens mij en reisde nu maar de wereld rond. Ze was nu alleen in Zuid-Oost Azie, maar na een gesprek kwamen we erachter dat ze al meer van de wereld gezien heeft dan je kan indenken.

De volgende dag hadden we onze laatste busreis in Laos. Het was allemaal een beetje onduidelijk. We zouden naar het busstation moeten, maar toen we ons guesthouse uitliepen stond daar een bus voor onze neus met 'Láo-Viêt Nam' erop. Dat zou 'm toch moeten zijn dan. En ja hoor, we hebben net zo lang gewacht totdat de chauffeur wakker werd en toen konden we mee. Deze bus fungeerde naast persoonsvervoer ook als pakketdienst. Er ging van alles mee: mensen kwamen langs met pakketjes, of gaven de chauffeur alleen geld, of kregen ineens geld. Ik snapte er niet veel van hoe het in elkaar stak, maar onderweg zag het er naar uit dat het werkte. Soms stond daar ineens iemand langs de kant van de weg op z'n pakketje te wachten. Interessant. Wat ook interessant was, was dat iedereen doodleuk pijp zaten te roken. En niet de pijp die wij kennen, een tikkie groter. En de chauffeur deed doodleuk mee. Na ja, ik kwam veilig bij de grens van Vietnam aan dus hij heeft z'n plicht gedaan. We hebben officieel ons eerste land van onze reis voorgoed achter ons gelaten en gaan verder in Vietnam. Maar dat in een volgend verhaal...